بسم الله الرحمن الرحیم
حضرت محبوب جلّ‌جلاله در معراج به پیامبرش(صلی الله علیه و آله و سلّم) خبر داده است که در بهشت در هر روز هفتاد بار به بندگان خاص خود نظر کرده و می‌نگرم و در هر نگاه، با ایشان سخن می‌گویم و در سلطنتشان هفتاد برابر می‌افزایم و هنگامی که بهشتیان از خوراک و پوشاک لذت می‌برند، اینان، به ذکر و یاد و کلام و گفتارم متلذّذ می‌شوند؛
«أَنْظُرُ إِلَیْهِمْ فی کُلَّ یَوْمٍ سَبْعِینَ مَرَّهً وَأُکَلِّمُهُمْ کُلَّمَا نَظَرْتُ إِلَیْهِمْ وَ أَزِیدُ فِی مِلْکِهِمْ سَبْعِینَ ضِعْفاً وَ إِذَا تَلَذَّذَ أَهْلُ الْجَنَّهِ بِالطَّعَامِ وَ الشَّرَابِ تَلَذَّذُوا أُولَئِکَ بِذِکْرِی وَ کَلَامِی وَ حَدِیثِی» و این چنین نظری همان نظر به «ودّ» و «عَطف» است که در مناجات محبّین درخواست شده است.
بالاترین عذاب و سخت‌ترین شکنجه برای بنده عاشق آنست که معشوق و محبوب حقیقی‌اش جلّ‌جلاله روی از او بردارد و دیگر نگاهش نکند. در این فراز از مناجات با تعبیر «وَ لَا تَصْرِفْ عَنِّی وَجْهَکَ» مبتلا نشدن به چنین عذابی را از او سبحانه می‌خواهد.
اگر حضرت محبوب جلّ‌جلاله از بنده‌اش روی برگرداند، روز روشن برای بنده عاشقش تاریک شده و از عمر خود نصیبی جز ظلمت نخواهد داشت.
بی مهـر رخـت روز مَـرا نور نمانده است
وز عمر مرا، جز شب دیجور نمانده است
واز نویدها و بشارت‌هایی که معشوق نسبت به عاشق دارد و لذتش فوق ادراک است، این است که به او تضمین دهد که من از تو روی بر نخواهم داشت و او سبحانه چنین بشارتی را به زاهدان حقیقی داده است که روی خود را از اینها نمی‌پوشم و آنها را از انواع لذت‌هایی که در کلامم می‌باشد بهره‌مندشان می‌سازم؛ «وَ لَا أَحْجُبُ عَنْهُمْ وَجْهِی وَ لَأُنْعِمُهُمْ بِأَلْوَانِ التَّلَذُّذِ مِنْ کَلَامِی».
بنده عاشق می‌داند که آنچه در عالم هستی است همه به او سبحانه زنده‌اند و به نور خورشید جمال او برپا مانده‌اند، لذا همواره می‌خواهد که سایه لطف حضرت محبوب جلّ‌جلاله بر سرش باشد و عنایات خود را از او سلب نکند.
چون کائنات همه به بوی تو زنده‌اند
ای آفتاب! سایه ز من بر مدار هم