دست‌نوشته‌های من از جلسات اخلاق و معارف (۱۶)
اصلی‌ترین پیام هر زیارتی و بالاترین توشه‌ای که زائر از زیارت خود باید برداشت نماید این است که بزرگی مزور را ادراک نماید و خود را در محضر او ببیند و به قدر سعه‌ی وجودی خود به مقام و منزلت وی شناخت و معرفت پیدا کند و از طریق توصیفاتی که در زیارتنامه‌ی مزور آمده است خود را به کمالات معنوی او نزدیک نماید و به اخلاق وی تخلّق پیدا کند. مثلاً وقتی زائر در زیارت امین الله عرض می‌کند: «السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا أَمِینَ اللَّهِ فِی أَرْضِه» باید ببیند بهره‌ی خودش از امانت‌داری در چه حدی بوده و تلاش نماید که خود نیز همچون امام خویش امین باشد و به امانت خیانت نکند. زیارت، فراتر از سلام و توصیف و عبارات و الفاظ بوده و زیارتنامه باید بسترساز زائر برای هم‌نشینی و مجالست با مزور گردد و کمال قرب به مزور و فانی شدن زائر در مزور را در پی داشته باشد و چنین زیارتی است که برای زائر از بهشت حور و قصور هم جذاب‌تر بوده و برای زائر، نمونه‌ای از بهشت رضوان خواهد بود. در یکی از سفرهای زیارتی به مشهد مقدس، استاد بزرگوارمان فقیه عارف، مرحوم آیه الله جعفری تهرانی قدس سره در توصیه‌ای که تلفنی نسبت به زیارت حضرت رضا علیه السلام به این حقیر داشتند، فرمودند: «شما در محضر حضرت رضا علیه السلام می‌باشید، آنجا بهشت است و ما تشتهیه الْاَنفس در آنجا مهیا می‌باشد، حتی در محل اسکانتان در مشهد هم توجه داشته باشید که در بهشت هستید و در محضر حضرت رضا علیه السلام می‌باشید»، و از استاد بزرگوارم فقیه عارف، مرحوم آیه الله پهلوانی قدس سره پرسیدم که آیا این جمله که از مرحوم علامه‌ی طباطبایی قدس سره نقل شده که فرموده‌اند: «لطف حضرت رضا علیه السلام حسّی می‌باشد» حضرتعالی شنیده‌اید؟ فرمودند: «من نشنیده‌ام، اما تجربه شده است». پس زائرِ سالک نباید در الفاظ و مفاهیم و کلمات زیارات و از جمله زیارت امین الله بماند و متوقف گردد، بلکه باید از طریق کلمات و مفاهیم، با حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام انس و ارتباط و دلدادگی پیدا نماید و خود را حاضر در محضر شریفش ببیند و با توجه نمودن به آن انسان کامل و مظهر اتم اسماء و صفات الهی، در حقایق عرشی سیر نموده و به مقامات معنوی راه پیدا کرده و حقیقتاً زائر باشد.
