دست‌نوشته‌های من از جلسات اخلاق و معارف(۱۸)
یکی از اسماء حسنای الهی «سلام» است که در کریمه‌ی مبارکه به آن تصریح شده است: ﴿هُوَ اللَّهُ الَّذی لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ السَّلام﴾ و نیز در سلام استحبابی نماز، پس از تسبیح حضرت فاطمه علیها السلام عرض می‌کنیم: خدایا تو خود سلامی و سلام از توست و سلام مخصوص تو می‌باشد و سلام به سوی تو بازمی‌گردد؛ «اللَّهُمَّ أَنْتَ السَّلَامُ وَ مِنْکَ السَّلَامُ وَ لَکَ السَّلَامُ وَ إِلَیْکَ یَعُودُ السَّلَام» .
خداوند ذاتی است که از هرگونه ضعف و حاجت و نیاز و فقر و نقص و محدودیت به دور بوده و از همه‌ی شوائب و نواقص ممکنات حتی کثرت صفات بر ذات، منزه و در سلامت و امنیت می‌باشد و هر سلام و سلامتی که در عوالم هستی وجود دارد، جلوه و ظهور سلام حضرت حق جلّ‌جلاله می‌باشد و هیچ موجودی به خودی خود و بالاستقلال، از سلامتی و منزلت سلام برخوردار نبوده، بلکه هرچه هست از او و به او و با او سبحانه تعالی می‌باشد.
