دست‌نوشته‌های من از جلسات اخلاق و معارف (۹)
یکی از وعده‌های تخلف‌ناپذیر حضرت دلدار این است که اگر یادش کنی، یادت می‌کند که خود در قرآن فرموده: ﴿فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ﴾ و ذوات طاهره‌ی معصومین علیهم السلام که مظاهر اتمّ اَسما و صفات الهی می‌باشند، یکی از صفاتشان همین است که اگر یادشان کنی، یادت می‌کنند. و اگر یادشان نکنی نیز به واسطه‌ی کرم و لطف و مهرشان، یادت می‌کنند و آنجایی هم که یادشان می‌کنی، ابتدا آنها هستند که یادت کرده‌اند.
زیارت، زمینه‌ساز نظر چاره‌ساز می‌باشد. هنگامی که زائر در مدار عشق قرار گرفت و در حیطه‌ی عشقِ به اولیای عظیم الشأن الهی علیهم‌السلام وارد شد، خودِ این عشق‌ورزی، سبب نظر می‌شود و چاره‌ساز زائر خواهد بود، چرا که مگر می‌شود کسی شیفته‌ی اولیای خدا باشد و اظهار ارادت به آنها نماید، اما از طرف آن ذوات نورانی هیچ توجه و نظری نباشد و بی‌توجه به چنین انسانی باشند؟!
«نظر» و فانی شدن در ولیّ خدا، برکاتی دارد که اگر تمام شبانه روز عمر خود را در عبادتِ مصطلح به سر بریم، نمی‌توانیم به آن برکات دست پیدا کنیم.
