دست‌نوشته‌های من از جلسات اخلاق و معارف(۱۵)
اینکه در شریعت مقدسه، این همه به زیارت ذوات طاهره‌ی معصومین علیهم السلام توصیه شده، علاوه بر آثار اخرویِ آن، اثرگذاری زیارت و زیارتنامه‌ها در شکوفایی ابعاد روحی و معنوی زائر نیز مورد نظر بوده است. زیارت یعنی همنشین شدن و مجالست با ولیّی از اولیای الهی و از او رنگ خدایی گرفتن. زیارت، کشش و جذبه‌ای دارد که زائر را عاشقانه به سوی مزور می‌کشاند و مجذوب معشوق می‌نماید. زیارت از ماده‌ی «زَوْر» به معنای میل و عدول نمودن از چیزی می‌باشد و زائر کسی است که میل به مزور نموده و عدول از غیر او کرده و توجهش را از غیر مزور برداشته و دل به مزور سپرده است. با زیارت و زیارتنامه‌ها، زائر نقص‌ها و فاصله‌ها و کجی‌ها و کمبودهای معنوی و اخروی خود را پیدا کرده و عزم خود را جزم نموده تا آنها را به تدریج کم کرده و اصلاح نماید. هر زائری باید در هنگام خواندن زیارتنامه‌های وارده، به اندازه‌ی طاقت فکری خویش تفکر و تدبّر و دقت نماید. زیارتنامه‌های مأثوره، به قدری دارای صفا و نورانیت می‌باشد که به فرمایش یکی از اهل معرفت: «زیارتنامه‌ها همانند چراغی روشن می‌باشد که آدمی هرگز از تکرار روشن کردن آن خسته نمی‌شود» چرا که ظلمت‌زدا بوده و برای انسان‌ها روشنایی و صفا ایجاد می‌نماید و به راستی مگر می‌شود آدمی از قرائت و شرح و تبیین زیارتنامه‌ها که تاریکی دل را برطرف کرده و قلوب را نورانی نموده و صفا می‌بخشد خسته و ملول گردد؟! اگر انسان با معنویت انس بگیرد، هرگز از درک معارف زیارتنامه‌های مأثوره، سیر نمی‌گردد و از تکرارش آشفتگی و خستگی پیدا نمی‌کند و با انس گرفتن با زیارات و تدبر و تفکر در کلمات آنها و پیدا کردن حال خوش معنوی است که زائر تشبّه به مزور پیدا کرده و سنخیّت به آن ذوات طاهره علیهم السلام پیدا می‌کند.
