آتش قهر/ آتش نشان باش نه آتش فشان/برشی از کتاب سلوک با همسر

ای عزیز! اظهار ناراحتی و قهر تو نسبت به همسرت باید برخواسته ی از عشق و محبت به همسرت بوده و جلوه و ظهوری از خشنودی و رضایت حضرت جانان – جل جلاله – باشد نه آنکه نشان از انانیت و خودبینی و هواپرستی داشته باشد که حضرت علی – علیه السلام – فرمود: کسی که دوستت داشته و محبت و عشق به تو دارد از بدی ها و زشتی ها که با سعادت ابدی ات بازی می کند بازت می دارد؛ «من احبک نهاک (المیزان فی تفسیر القرآن؛ ج۴ ص ۳۴۵)»

پس ای عزیز هر جا که میان تو و همسرت آتش نزاعی شعله ور شد عزمت را جزم نما که آتش نشان آن شعله باشی نه آتش فشان آن تا حال و روح عبادت از تو سلب نگردد و پریشان خاطر نگردی و نشاط در طریق قرب الهی را از دست ندهی.

زندگی و سعادت تو و همسرت به گونه ای به هم پیوند خورده که کمالات معنوی و مصالح و منافع مادیتان را در هم تنیده است که اندک کدورتی خواب راحت شب را از تو سلب کرده و برنامه عبودی ات را آشفته می سازد به گونه ای که نه حالی برایت می ماند و نه نشاطی و باید بدانی که هرچه این پیوند همسری عمیق تر و قوی تر و روابطت نزدیک تر باشد بهره مندی ات از مواهب مختلف معنوی بیشتر بوده و بهتر می توانی کمالات اخروی و منافع معنوی و مصالح مادی ات را تامین نمایی.

پس در زندگی و معاشرت با همسرت به این دستور حضرت باقرالعلوم – علیه السلام – از سر صدق و صفا لبیک گو که فرمود: ای مومنان با یکدیگر انس و الفت گیرید و با هم مهربان باشید؛ «یا معشر المومنین تالفوا و تعاطفوا ( کافی؛ ج۲ ص ۳۴۵)»

برگرفته از کتاب سلوک با همسر صفحات ۱۵۶ و ۱۵۷