دست‌نوشته‌های من از جلسات اخلاق و معارف (۷)
نظر رحیمیه‌ی حضرت حق، همان نظر معنوی و تشریفی و تکریمی او سبحانَهُ می‌باشد که بنده را به مقام شهود و وصال و لقا می‌رساند و به وی شرف حقیقی می‌بخشد. از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل شده که فرمود: هرکس هرگونه خوراکی که دلش می‌خواهد بخورد، و هرگونه جامه‌ای که دلش می‌خواهد بپوشد و هرگونه مرکبی که دلش می‌خواهد سوار شود [و برده‌ی هوس و امیال خودش باشد]، خداوند به وی نظر نمی‌کند، مگر آنگاه که از آنها دل بِکَند [یا اجلش برسد و بمیرد] و یا از این روش دست بردارد و ترک نماید؛ «مَنْ أَکَلَ مَا یَشْتَهِی وَ لَبِسَ مَا یَشْتَهِی وَ رَکِبَ مَا یَشْتَهِی لَمْ یَنْظُرِ اللَّهُ إِلَیْهِ حَتَّى یَنْزِعَ أَوْ یَتْرُک». پس دلم می‌خواهد، و هرچه دل می‌خواهد انجام دهم، بنده را از نظر خاصه ظرفیت‌ساز رذیله‌سوز محروم می کند ،چرا که او به اندازه‌ی صلاحیت ما، جام وجودی‌مان را پُر می‌کند . اگر نظر خاصه‌ی آن بحر کران ناپیدای معانی، به بنده‌ای تعلق بگیرد، آنچنان از اتساع روحی برخوردارش خواهد نمود که بتواند در اقیانوس معانی وارد شود و غواص گوهرهای لایُدرک و لایُوصف توحیدی گردد و آنچنان قابلیتی پیدا کند که به عالَم آن حضرت وارد شود و «مِنّا اهلَ البیت» گردد. «نظر» یعنی دستگیری از زائر و بردن وی به مهمانسرای فیض حضور و بر سر سفره‌ی مائده‌های معنوی نشاندن و از شراب طهور سیرابش نمودن.
