بسم الله الرحمن الرحیم
بندهٔ محب باید به این حقیقت توجه داشته باشد که خیر دنیا، هر چیزی است که او را به غرض غایی خلقت ـ که کمال قرب و دریافت مدال کمال عبودیت است ـ نزدیک و کامیاب گرداند و شرّ دنیا آن است که بنده را از چنین غرضی دور سازد و از وصول به مقام قرب الهی محروم سازد.
ذات اقدس ربوبی تمامی اسباب راه‌یابی به سعادت حقیقی انسان را برای بندگانش فراهم نموده است؛ ارسال رسل و انزال کتب و القائات و الهامات رحمانی، همه برای این است که بنده‌اش با اختیار و اراده خود بندگی کند و به سعادت ابدی راه پیدا نماید. سنّت حضرت حق جلّ‌جلاله بر این نبوده و نمی‌باشد که بندگان خود را به زور و جبر و بدون اینکه خود بخواهند و اراده نمایند، به سعادت برساند.
فقیه عارف، حضرت امام خمینی(قدس سرّه) به این حقیقت تصریح نموده و فرموده:
«اگر ممکن بود اکراهاً مردم را به سعادت برسانند، می‌رساندند، لکن هیهات! راه آخرت راهی است که جز با قدم اختیار نمی‌توان آن را پیمود، سعادت با زور حاصل نشود؛ فضیلت و عمل صالح بدون اختیار، فضیلت نیست و عمل صالح نمی‌باشد و شاید معنی آیهٔ شریفه ﴿لاَ إِکْرَاهَ فِی الدِّینِ﴾ نیز همین باشد. بلی، آنچه در آن اِعمال اکراه و اجبار می‌توان نمود، صورت دین الهی است نه حقیقت آن.
انبیا(علیه السلام) مأمور بودند که صورت را با هر طور ممکن است تحمیل مردم کنند تا صورت عالم، صورت عدل شود و مردم را ارشاد به باطن نمایند تا مردم به قدم خود آن را بپیمایند و به سعادت برسند».