بسم الله الرحمن الرحیم
«وَ أَنْ تَجْعَلَ حُبِّی إِیَّاکَ قَائِداً إِلَى رِضْوَانِکَ» و محبتم را به خودت، جلو دارم قرار دهی تا مرا به [مقام] رضوانت برساند.
در رابطه با رضا و رضوان الهی در شرح همین مناجات در ذیل فراز «حَبَوْتَهُ بِرِضَاک» به تفصیل مطالبی بیان نمودیم. «رضوان» بر وزن «فِعلان» به معنای رضایت فراوان و سازگاری شدید می‌باشد.
در این فراز از مناجات، بنده عاشق حبّی را از حضرت محبوب جلّ‌جلاله درخواست می‌کند که غایت و نتیجه‌اش رضوان الهی باشد و چنین بنده‌ای می‌داند که چنین مقام و منزلتی با عمل تنها حاصل نمی‌شود، بلکه علاوه بر عمل باید خلوص در بندگی داشته باشی تا لطف و تفضّل الهی شامل حالت شود و رضوان خودش را نصیبت سازد، تا یار که را خواهد و میلش به که باشد و به قول خواجه حافظ(قدس سرّه) :
دولت آن است که بی‌خون دل آیـد بــه کنــار
ورنه با سعی و عمل، باغ جنان این همه نیست
و به راستی برای عاشق چه نعمتی بالاتر از این که حضرت معشوق جلّ‌جلاله، از اکبر بودنش خبر داده است و جهت کار عاشق را معین کرده که باید به دنبال چه باشد؛ ﴿وَ رِضْوَانٌ مِنَ اللَّهِ أَکْبَرُ﴾.
به منّت دگران خو مکن که در دو جهان
رضای ایزد و انعام پادشاهت بس
مقام والای رضوان الهی از برجسته‌ترین نعمت‌ها و حسناتی است که برخلاف نعمت‌های ظاهری بهشت، مثل و مشابهی در دنیا ندارد، ولی آثارش هم در عالم دنیا و هم در عالم آخرت جلوه و ظهور و تجلی دارد.
چنین مقام والایی برای اهلش آنچنان لذت‌بخش است که بهشت موعود با آن همه نعمت‌های لذت‌بخشش، بدون خشنودی الهی و رضوان حضرت محبوب جلّ‌جلاله، برای چنین بندگانی لذتی ندارد.
بنده از طریق تبعیت از اوامر و نواهی ذوات طاهره معصومین(علیهم السلام) که نشانه صدق در محبت الهی است به چنین مقام والایی می‌تواند راه پیدا کند که﴿قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ﴾ و میزان و معیار رضایت الهی، آنان می‌باشند که در دعای عرفه حضرت سیدالساجدین(علیه السلام) به این حقیقت تصریح شده که امام(علیه السلام) میزان رضایت حضرت محبوب جلّ‌جلاله است، آنجا که در پیشگاه الهی عرض می‌کند:
خدایا! تو در هر زمانی دینت را به وسیله امامی که او را عَلَم هدایت برای بندگان خود و منار معرفت در بلاد خویش قرار دادی تأیید می‌کنی، بعد از آنکه رشته توسل و پیمان [دوستی] او را به رشته و پیمان [دوستی] خود وصل کردی و او را وسیله رسیدن به رضوان خویش قرار دادی؛
«اللَّهُمَ إِنَّکَ أَیَّدْتَ دِینَکَ فِی کُلِّ أَوَانٍ بِإِمَامٍ أَقَمْتَهُ عَلَماً لِعِبَادِکَ، وَ مَنَاراً فِی بِلَادِکَ بَعْدَ أَنْ وَصَلْتَ حَبْلَهُ بِحَبْلِکَ، وَ جَعَلْتَهُ الذَّرِیعَهَ إِلَى رِضْوَانِک».