بسم الله الرحمن الرحیم
مخاطب قرار دادن حضرت محبوب جلّ‌جلاله با کلماتی چون «یَا مَنْ أَنْوَارُ قُدْسِه» و « یا مُنَى » و «یا غَایَه» نشان از این دارد که اینها همه تمهیدی است برای خواسته مهمی که به دنبال این تعبیرات مطرح است و آن خواسته، چیزی جز درخواست عشق و محبت الهی و لوازم و آثار آن نمی‌باشد و چنین چینشی در مناجات، آنهم از زبان انسان کامل، عظمت و جایگاه محبت و عشق به حضرت محبوب جلّ‌جلاله را نشان می‌دهد و به بنده مناجی توجه می‌دهد که تو نیز باید خود را برای دریافت چنین کیمیای باارزشی آماده کنی که اگر آتش عشقش نصیبت شود، زبانه‌های آن، همه رذائل و غفلات و تعلقات به غیر او سبحانه را خاکستر خواهد نمود و بساط انیّت و خودیّت موهوم را از لوح جانت پاک خواهد کرد.
جمله «أَسْأَلُکَ حُبَّکَ» از امام(علیه السلام) به معنای تقاضای دوام آن است و از ما محجوبان به حجاب‌های عالم طبع و دورافتادگان از وطن اصلی، تقاضای بازگشت به عهد ازلی و رفع حجاب از عشق و محبت فطری می‌باشد که برای بنده عاشق، هیچ محبتی غیر از محبت او سبحانه، اصالتی ندارد.