بسم الله الرحمن الرحیم
اگر بنده‌ای دل به غیر خدا داده باشد و آمال و آرزوهای خود را در ماسِویَ الله جستجو کند و به کمتر از شهود جمال جمیل حضرت محبوب جلّ‌جلاله قانع باشد، به خسران حقیقی مبتلا شده است و در دعای پر از معارفِ عرفهٔ حضرت سیدالشهداء(علیه السلام) چنین آمده است که:
زیان برده معامله بنده‌ای که برای او از عشق و محبتت، سهم و بهره‌ای برایش قرار نداده‌ای؛ «وَ خَسِرَتْ صَفْقَهُ عَبْدٍ لَمْ تَجْعَلْ لَهُ مِنْ حُبِّکَ نَصِیبا»
و چنین بنده‌ای که جانش از محبت و عشق به او سبحانه تهی است و به عبارت دقیق‌تر عشق و محبت فطری‌اش به حضرت محبوب جلّ‌جلاله در حجاب قرار گرفته و ظهور و بروزی در ظاهر و باطن او ندارد ، مرده‌ای است متحرک، چرا که بشر، به عشق و محبت زنده می‌باشد و عشق و محبت است که در او تحرک و جوشش ایجاد می‌کند و به همه اعمال و افعال و کردار و گفتار و نیّات و آمال و آرزوهایش جهت حبّی و عبودی داده و همه شئونش را در طریق محبوب حقیقی‌اش قرار می‌دهد و جز راه عشق به معشوق حقیقی را نمی‌پیماید.
هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق
بــر او چـو مـرده بـه فتـوی مـن نمــاز کنیــد
و خوشا به حال چنین بنده‌ای که مورد اکرام الهی قرار گرفته و اشتغالی جز عشق‌ورزی به حضرت جانان جلّ‌جلاله ندارد و آمال و آرزویش را منحصر به او سبحانه نموده که بی‌نهایت لذت و نعمت در آن نهفته است که از علی(علیه السلام) نقل شده که فرمود:
هنگامی که خداوند بنده‌ای را مورد اکرام خویش قرار دهد و او را گرامی بدارد، به محبت خویش مشغولش می‌سازد؛ «إِذَا أَکْرَمَ اللَّهُ عَبْداً أَشْغَلَهُ بِمَحَبَّتِه» و لذائذی نصیب چنین بنده عاشقی می‌شود که لذت‌های ظاهری عالم طبیعت در مقابل آن پشیزی ارزش ندارد.
نعمت شهود و معرفت اسماء و صفات حضرت حق جلّ‌جلاله به قدری شیرین و عزیز و نفیس است که اگر نصیب بنده‌ای بشود، همه چیز را خواهد داشت.
حضرت سیدالشهداء(علیه السلام) در دعای عرفه خطاب به حضرت محبوب جلّ‌جلاله چنین عرض نموده:
کسی که تو را از دست داده، چه چیزی را یافته و آن کسی که تو را یافته چه چیزی را از دست داده؟! آن کسی که به غیر تو راضی و مایل شده، محروم گشته و آن کسی که از تو روگردانده، زیان برده و خسران دیده است؛
«مَا ذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَکَ وَ مَا الَّذِی فَقَدَ مَنْ وَجَدَکَ، لَقَدْ خَابَ مَنْ رَضِیَ دُونَکَ بَدَلًا وَ لَقَدْ خَسِرَ مَنْ بَغَى عَنْکَ مُتَحَوَّلا».