بسم الله الرحمن الرحیم
انسان کامل همه وجودش نور بوده و غرق در نور و مظهر اسم نور می‌باشد. کار نور، راندن و بردن ظلمت و تاریکی است، اولیای الهی سرتا پای وجودشان را حضرت حق جلّ‌جلاله نورانی کرده است و هیچ نقطه تاریک و ظلمتی نظیر گناه و غفلت در آنها نمی‌باشد و در دعای روز عرفه‌ای که رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) به علی(علیه السلام) تعلیم فرموده آمده است که:
خداوندا! در دل و گوش و چشم و گوشت و استخوان‌ها و رگ‌های بدنم و در نشستن و برخاستن و ورود و خروجم، نور و روشنایی قرار ده و نیز نور عظیم خودت را در آن روزی که با تو ملاقات می‌کنم، به من عطا فرما، به راستی که تو بر هر چیز توانایی؛
«اللَّهُمَّ اجْعَلْ فِی قَلْبِی نُوراً وَ فِی سَمْعِی وَ بَصَرِی نُوراً وَ لَحْمِی وَ دَمِی وَ عِظَامِی وَ عُرُوقِی وَ مَقْعَدِی وَ مَقَامِی وَ مَدْخَلِی وَ مَخْرَجِی نُوراً وَ أَعْظِمْ لِی نُوراً یَا رَبِّ یَوْمَ أَلْقَاکَ إِنَّکَ عَلى کُلِّ شَیْءٍ قَدِیر»
و در دعای روز عید قربان آمده که: خداوندا! در دل و گوش و چشم من و از پیش‌روی و پشت و بالا و زیرم نور قرار ده و نورت را برای من بزرگ گردان و نوری برای من قرار ده که به وسیله آن در میان مردم مشی کنم و در روزی که با تو ملاقات می‌کنم مرا از نورت محروم مساز؛
«اللَّهُمَّ اجْعَلْ فِی قَلْبِی نُوراً وَ فِی سَمْعِی نُوراً وَ فِی بَصَرِی نُوراً وَ مِنْ بَیْنِ یَدَیَّ نُوراً وَ مِنْ خَلْفِی نُوراً وَ مِنْ فَوْقِی نُوراً وَ مِنْ تَحْتِی نُوراً وَ أَعْظِمْ لِیَ نوراً وَ اجْعَلْ لِی نُوراً أَمْشِی بِهِ فِی النَّاسِ وَ لَا تَحْرِمْنِی مِنْ نُورِکَ یَوْمَ أَلْقَاک».
این تعبیر «لَا تَحْرِمْنِی مِنْ نُورِکَ» ممکن است مراد همان نور ذات حضرت احدیت جلّ‌جلاله و یا نور اسماء و صفات او سبحانه باشد که جدای از ذاتش نمی‌باشد.
تجلیات گوناگون حضرت محبوب جلّ‌جلاله هر لحظه و هر آنی، عشق و کشش تازه‌ای را در عاشق پدید می‌آورد و شوق و اشتیاقش را به شهود و مشاهده جمال زیبای بی‌مثالش افزون می‌کند.
اهل دل و معنا، در کنج عزلت و خلوت خویش، و در بزم و مجلس انس خود، جز با نور جمال حضرت دوست جلّ‌جلاله سر و کاری ندارند و تجلیات باطراوت و شورانگیز اسماء و صفات حضرت محبوب جلّ‌جلاله، آرامش‌بخش دل آنها می‌باشد.