بسم الله الرحمن الرحیم
بر سالک طریق قرب الهی لازم است که پس از سجده‌های طولانی در این فکر فرو رود و خود را واکاوی نماید که آیا روح تواضع و خشوع و خضوع و تذلّل باطنی در برابر حضرت محبوب جلّ‌جلاله پیدا کرده است؟
آیا تعلقات دنیایی را از دلش گسسته است؟
آیا غل و زنجیرهای عالم طبیعت را که مانع سیر و عروجش به معراج قرب بوده، پاره نموده است؟
عارف کامل حضرت امام خمینی(قدس سرّه) می‌فرماید:
«پنجاه سال سجده بر خاک، باید روح تواضع و تذلّل در انسان ایجاد کند، اگر تصرف شیطان در کار نباشد. و نمازی که با دست شیطان بیاید، معجون ابلیس است نه معجون الهی و چنین معجونی رفع امراض قلبیه نکند که سهل است، به امراض و دردهای درونی بیفزاید و دل را به حزب شیطان و جهل نزدیک کند. وای بر آن نمازگزاری که هر روز چندین مرحله از مقام قرب خدا دور شده و از معراج قرب، مهجور گردیده و به مقام ابلیسی و حزب شیطانی نزدیک شده و به جای ثمره تقرب به حق و تجافی از دار غرور، ثمره غرور شیطانی و عجب و کبر که ارث ابلیس است از آن حاصل شده. آیا نیامده وقت آنکه درصدد اصلاح برآییم و برای علاج امراض آن قدمی برداریم؟
برای اصلاح نفس، ایام جوانی سزاوارتر است، زیرا که هم اراده قوی‌تر است و هم کدورت و ظلمت نفس کمتر است و به فطرت نزدیکتریم و هم بار معصیت زیاد نشده که جبران آن مشکل باشد.
جوانان قدر ایام جوانی را بدانند که این نعمت بزرگ را با غفلت نگذرانند که در ایام پیری اصلاح نفس بسیار مشکل است.
مشکلات بسیار در سنّ پیری برای انسان هست که در ایام جوانی نیست، لکن شیطان و نفس اماره، انسان را مغرور می‌کند و نمی‌گذارد در آن وقت، انسان درصدد اصلاح برآید، تا آنکه انسان دچار ضعف و سستی پیری شد و معاصی متراکم و کدورت‌های نفسی زیاد شد، آنگاه نیز با تسویف و تعویق می‌گذرانند تا اصل سرمایه را از دست بدهد و با خذلان و خسران، وارد دار انتقام شود.
چه خسرانی بالاتر از آنکه سرمایه سعادت ابدی را در شقاوت ابدی خرج کند و مایه حیات و نجات، در هلاکت و فنایِ خود به کار اندازد و تا آخر عمر از غفلت و مستی به خود نیاید».