دست نوشته های من از جلسات ساغر عشق(شرح مناجات محبین) «۱۵۰»/بهترین حالت عاشق

بسم الله الرحمن الرحیم

«جِبَاهُهُمْ سَاجِدَهٌ لِعَظَمَتِکَ» همان کسانی که پیشانیشان در برابر عظمتت به خاک افتاده است.

در این فراز از مناجات، مناجی محب و عاشق دلدادهٔ حضرت حقّ جلّ‌جلاله از محبوب بی‌همتای خویش می‌خواهد که مرا از آن بندگان خاصی قرار ده که در پیشگاه عظمت کبریایی‌ات، پیشانیشان بر خاک افتاده و با هیئت ظاهریِ سجده و افتادن به خاک، مسکنت و فقر و انکسار و تذلل ذاتی و باطنی خود را ظهور داده‌اند.

طریقه انبیا و اولیای الهی(علیهم السلام) در مقام عبودیت و توحید، سجده در پیشگاه عظمت حضرت محبوب جلّ جلاله می‌باشد و عارفان واصل از ساجدین بوده و می‌باشند و در حقیقت با این درخواست می‌خواهد که بر طریقه آنها باشد.

سجده از بهترین حالاتی است که سالک عاشق دارد که راه‌یافتگان به کمال قرب می‌گویند به قدری اسرار و دقایق و ظرایف و لطائف در آن نهفته است که زبان ظاهری قادر به بیان آنها نیست، بلکه چنین حقایقی رسیدنی و یافتنی است نه گفتنی و از حضرت صادق(علیه السلام) نقل شده که فرمود:

بنده در حال سجده از هر موقع دیگر به خداوند نزدیک‌تر است؛ «أَقْرَبَ مَا یَکُونُ الْعَبْدُ إِلَى‏ اللَّهِ‏ عزّ و جلّ وَ هُوَ سَاجِد».

سجده، انقطاع از غیر خدا و انقطاع به سوی خداست و بنده‌ای که به حقیقت آن راه پیدا کند، درحقیقت از همه مراتب شرک نجات یافته است.