بسم الله الرحمن الرحیم
از ویژگی‌های دیگری که بندگان مُخلَص الهی دارند آن است که جزای آنها بی‌حدّ و حساب می‌باشد، چون هر چه به آنها از بهشت موعود و نعمت‌های آن به اینها بدهند، کمتر از مقام و منزلت آنها می‌باشد.
انسان خالص شده محرّکی برای بندگی خدا جز حب و عشق الهی ندارد، نه خوف از عذاب او را به عمل وا می‌دارد و نه شوق به بهشت. جزا و پاداش همهٔ بندگان در برابر عمل می‌باشد مگر عباد مخلَص الهی؛
﴿وَ مَا تُجْزَوْنَ إِلاَّ مَا کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ * إِلاَّ عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ﴾.
جزا و پاداش آنها خود ذات اقدس حضرت احدیّت جلّ‌جلاله و مشاهدهٔ انوار جمال او می‌باشد.
نکته:
این تعبیری که در مناجات محبین آمده است که:
«وَ أَخْلَصْتَهُ لِوُدِّکَ وَ مَحَبَّتِک»، در دعای عرفهٔ حضرت سیدالشهداء(علیه السلام) با تفصیل بیشتری آمده که:
تو آن خدایی هستی که اغیار را از دل‌های دوستان و محبانت کنار زده و زایل نمودی تا اینکه دیگر غیر تو را دوست نداشته و حبّشان خالصانه شده؛
«أَنْتَ الَّذِی أَزَلْتَ الْأَغْیَارَ عَنْ قُلُوبِ أَحِبَّائِکَ حَتَّى لَمْ یُحِبُّوا سِوَاک» و از تعبیر «اَغیار» و نیز «سِواک» معلوم می‌شود که اینها جز خدا نمی‌بینند، حتی خودی نمی‌بینند تا حب به خود پیدا کنند، «اغیار» و «سِواک»، خودشان را نیز شامل می‌شود.
پس اوست که دل بندگانش را از عشق و محبت به خودش پُر می‌کند و جایی برای غیر، باقی نمی‌گذارد و خالص برای حب و عشق به خودش می‌کند؛
«رَزَقَنَا اللَّهُ وَ إِیَّاکُم اِنشاء اَلله».
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ