بسم الله الرحمن الرحیم
کسی که طالب اُنس با حضرت محبوب جلّ‌جلاله است، باید موانع انس را شناخته و تلاش کند تا آنها را از سر راه بردارد که به بعضی از آنها به طور اجمال اشاره می‌کنم:
حبّ دنیای دون
دلدادگی و حب به دنیا، طالب انس را از اَنیس حقیقی دور می‌کند و موجب حرمان او از لذت اُنس با حضرت دوست جلّ‌جلاله می‌شود.
در نزد اهل کمال، طالب غیرخدا، یعنی طالب دنیا؛ و هر چه که مطلوب دل باشد، توجه و اُنس دل هم به سوی او خواهد بود.
حب مال و مقام و عنوان و جاه و شهرت، دیگر جایی برای اُنس با خدا باقی نمی‌گذارد تا جایی که در خلوت خواب هم دل او شلوغ خواهد بود و دنیا و متعلقات آن را که مطلوبش هست می‌بیند و با آنها هم‌آغوش می‌باشد و آنچه را که باید مایهٔ اُنس و قربش به خدا شود، مایه دوری از ساحت قرب او سبحانه شده و فرسنگ‌ها از مقام اُنس به او دورش می‌کند، لذا همین نماز و صوت دلنشین قرائت قرآن و محراب و منبر و قلم و صدها نظیر آن که باید آدمی را خاکسار حضرت حق جلّ‌جلاله کند، موجب عُجب و کبر و غرور او شده و به جای آنکه خودیّت موهومش را لاغر کند، بیشتر چاقش می‌نماید و چون همهٔ همّ و غمش تعمیر و آباد کردن دنیاست و مقصد و مقصودی جز آن ندارد، اینجاست که دیگر فراغت دل پیدا نکرده و به مأنوس‌های خیالی دل داده و سدّی در برابر انسش با خدا ایجاد می‌شود.
آلودگی به گناه و صفات رذیله
اثر وضعی گناه و صفات رذیله، کدورت و تاریکی دل است.
گناه، موجب از بین رفتن نورانیت قلب می‌شود و هنگامی که دل تاریک شد، دیگر جایی برای انس با خدا باقی نمی‌گذارد و به تدریج انس انسان را به دنیا و نفسانیات زیاد کرده و جرئت به انجام گناه را بیشتر می‌کند؛ و نه تنها گناه بلکه فکر و تخیّل گناه نیز بر روی دل آثار سوء داشته و از نورانیت آن می‌کاهد.
بسیاری از جنایات و گناهان، از یک نگاه به نامحرم شروع می‌شود که اگر از همان ابتداء از چشم مراقبت می‌شد به گناهان عظیمی چون قتل نفس محترمه که تصورش را هم نمی‌کرد مبتلا نمی‌شد.
دوری از مجالس ذکر
فاصله گرفتن از مجالسی که در آن به حضرت حق جلّ‌جلاله توجه داده می‌شود و معارف الهی تبیین می‌گردد و آدمی را به یاد خدا می‌اندازد، مانعی خواهد شد برای انس با حضرت محبوب جلّ جلاله، چراکه چنین جلساتی از بهترین نعمت‌های الهی برای طالبان کمال و قرب بوده و آنها را برای بندگی و عبودیت و انس با خدای سبحان آماده‌تر کرده و شارژ کننده معنوی آنان می‌باشد.
رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) فرمود:
هنگامی‌که عبورتان به باغ‌های بهشتی افتاد، وارد شوید و در آن گردش کرده و از ثمرات آن استفاده کنید.
عرض کردند: ای رسول خدا! باغ‌های بهشت را توضیح دهید.
فرمود: باغ‌های بهشت عبارتند از حلقه‌های ذکر و مجالس یاد خدا؛
همانا که خداوند را ملائکه‌ای است که در گردش بوده و به دنبال مجالس ذکر می‌گردند و هر جا که مجلس ذکری یابند فرود آمده و آنان را با رحمت و بهاء و نور خود در بر می‌گیرند؛
«إِذَا مَرَرْتُمْ فِی رِیَاضِ الْجَنَّهِ فَارْتَعُوا قَالُوا یَا رَسُولَ اللَّهِ وَ مَا رِیَاضُ الْجَنَّهِ؟ قَالَ حَلَقُ الذِّکْرِ فَإِنَّ لِلَّهِ سَیَّارَاتٍ مِنَ الْمَلَائِکَهِ یَطْلُبُونَ حَلَقَ الذِّکْرِ فَإِذَا أَتَوْا عَلَیْهِمْ حَفُّوا بِهِم».
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ