بسم الله الرحمن الرحیم
یاد دائمی و پیوسته حضرت محبوب جلّ‌جلاله، حب آدمی را به او سبحانه شدّت می‌بخشد و سرّ اینکه توصیه شده که همیشه خدای عزّوجل را به یاد داشته باشید آن است که اگر پیوسته به یاد او نباشیم و گاه گاه و منقطع او را یاد کنیم، غیرخدا ذهن و فکر و دلمان را به خود مشغول خواهد کرد و جاذبه‌های موهوم و شیطانی در زوایای جانمان لانه خواهد نمود و کم‌کم از ما دلبری کرده و دلمان را خواهند ربود.
اگر یاد خدا و توجه به اسماء و صفات و کمالات او پیوسته و دائمی نباشد و بنده به این حقیقت توجه نداشته باشد که تمامی نعمت‌های مادی و معنوی و اخروی، از او و به او سبحانه می‌باشد، کم‌کم محبت‌ها و عشق‌های موهوم و مجازی، جلوات و ظهورات و آثار محبت فطریِ به حضرت حق جلّ‌جلاله را کمرنگ کرده و گرایشات نفسانی و شیطانی را در انسان تقویت خواهد نمود.
هر اندازه توجه انسان به غیر خدای سبحان بیشتر و خواسته‌های نفسانی و برخواسته از هوس‌ها، بیشتر در ذهن و دل انسان مرور داده شود، توجه به حضرت حق جلّ‌جلاله کمتر و کم‌فروغ‌تر خواهد بود و درنتیجه محبت به او در تحت حجاب‌های غلیظ و متراکم قرار خواهد گرفت و آثار حب الهی ضعیف شده و آثار گرایشات شیطانی و نفسانی بیشتر خواهد شد.
لااقل در اوقاتی که خلوتی برای ما مهیا می‌گردد و فراغتی برای انجام واجباتی همانند نماز و حج و مستحباتی مثل تلاوت قرآن و زیارات معصومین(علیهم السلام) پیدا می‌کنیم، تمرکز در توجه به محبوب حقیقی خود داشته باشیم و از این فرصت‌های کیمیا اثر بهرهٔ کامل خود را ببریم.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ