دست نوشته های من ازجلسات ساغرعشق(شرح مناجات محبین) «۳۷» / زیباترین پدیده

بسم الله الرحمن الرحیم

عشق و محبت به حضرت دوست جلّ‌جلاله شیرین‌ترین و زیباترین پدیده‌ای است که هیچ بدل و جایگزینی نداشته و ندارد و مناجات محبین، زبانِ حال و حکایت غوغای درون محبان عاشق و والهان شیدای حضرت حق جلّ‌جلاله می‌باشد؛

و خوشا به حال آنانکه جرقه‌های محبت و عشق الهی در جانشان چنان شعله کشیده که هر چه را که غیر حضرت محبوب جلّ‌جلاله بود سوزانده و به خاکستری تبدیل کرده و غیر خدا را از دل‌هایشان پاک نموده است.

سخن گفتن از محبّت و عشق، در جمع اهل دل و سالکان طریق محبت، شیرین‌ترین سخن بوده، و حکایت آن دلرباترین حکایت می‌باشد.

عشق نعمتی است که او سبحانه باید نصیب بنده‌اش کند و اوست که دل‌های محبانش را از غیر خودش خالی می‌کند و جایی برای غیر خودش در دل عاشق دلباخته‌اش باقی نمی‌گذارد.

حضرت سیدالشهداء(علیه السلام) در دعای شریف عرفه‌اش از این حقیقت پرده برداشته و عرض می‌کند:

خدایا! تو هستی که اغیار را از دل‌های محبانت پاک کردی که غیر تو را به هیچ وجه دوست نداشته و پناه به غیر تو نمی‌برند؛

«أَنْتَ‏ الَّذِی‏ أَزَلْتَ‏ الْأَغْیَارَ عَنْ قُلُوبِ أَحِبَّائِکَ حَتَّى لَمْ یُحِبُّوا سِوَاکَ وَ لَمْ یَلْجَئُوا إِلَى غَیْرِک‏».

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ