بسم الله الرحمن الرحیم
اینکه در دعای «ابوحمزه ثمالی» آمده که؛«أَوْ لَعَلَّکَ فَقَدْتَنِی مِنْ مَجَالِسِ الْعُلَمَاء»،
هر عالمی مراد نیست، بلکه علمایی مراد است که شیفته و محب دنیا نباشند، چرا که عالم دلدادهٔ به دنیا، رهزن طالب قرب الهی و قطاع الطریق می‌باشد و این حقیقت در روایتی که از حضرت صادق(علیه السلام) نقل شده و حضرت امام خمینی(قدس سرّه) آن را در کتاب «آداب الصلاه» آورده، تبیین شده است که حضرت فرمود:
اگر عالمی را دوستدار و شیفته دنیا یافتید او را در کار خود متّهم سازید [و بدانید که دینداریش حقیقی نیست] زیرا که دوستدار هر چیزی در بند همان چیزی است که دوست دارد؛
و فرمود: خداوند به حضرت داود(علیه السلام) وحی نمود که میان من و خودت، عالم فریفته دنیا را واسطه قرار مده که تو را از راه دوستی من باز می‌دارد، زیرا آنها رهزن‌های بندگان جویای من هستند، کمتر کاری که من با اینان می‌کنم این است که شیرینی مناجات خودم را از دلشان برمی‌کَنم؛
«إِذَا رَأَیْتُمُ الْعَالِمَ مُحِبّاً لِلدُّنْیَا فَاتَّهِمُوهُ عَلَى دِینِکُمْ فَإِنَّ کُلَّ مُحِبٍّ لِشَیْءٍ یَحُوطُ مَا أَحَبَّ وَ قَالَ أَوْحَى اللَّهُ تَعَالَى إِلَى دَاوُدَ ( لَا تَجْعَلْ بَیْنِی وَ بَیْنَکَ عَالِماً مَفْتُوناً بِالدُّنْیَا فَیَصُدَّکَ عَنْ طَرِیقِ مَحَبَّتِی فَإِنَّ أُولَئِکَ قُطَّاعُ طَرِیقِ عِبَادِیَ الْمُرِیدِینَ إِنَّ أَدْنَى مَا أَنَا صَانِعٌ بِهِمْ أَنْ أَنْزِعَ حَلَاوَهَ مُنَاجَاتِی مِنْ قُلُوبِهِم».
عالم شیفته دنیا با اعمال و رفتاری که دارد، خلق خدا را در طریق شیطان قرار می‌دهد و رهزن راه سالکان طریق دست‌یابی به کمال عالیهٔ انسانی می‌شود.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ