دست نوشته های من ازجلسات ساغرعشق(شرح مناجات محبین) «۲۸» / نعمت نجوا و مناجات شبانه
بسم الله الرحمن الرحیم
نجوا و مناجات با حضرت دوست جلّ‌جلاله، توفیقی است که نصیب هر انسانی نمی‌شود. خلوت و انس و رفاقت با انسان‌های بزرگ را هر کسی برای خود سعادت و افتخاری می‌داند و این انس و خلوت، هر قدر خصوصی‌تر و هر اندازه آن شخصیّت باعظمت‌تر باشد، این افتخار بیشتر خواهد بود تا جایی که ممکن است از شوق وعدهٔ دیدار، شب‌هایی را به خواب نرود و سختی‌ها و مشکلات ملاقات با او را به جان بخرد و سفرها کند و رنج‌هایی را متحمل شود.
سیدنا الاستاد، عارف کامل حضرت آیه الله جعفری تهرانی(قدس سرّه) از استادشان مرحوم آیه الله علامه طباطبایی(قدس سرّه) نقل می‌فرمودند که:
«جمال‌العارفین مرحوم علامه سید بحرالعلوم اعلی الله مَقامه هجده سال هر شب به شوق دیدار حضرت بقیه الله روحی و ارواح من سواه فداه، راه نجف تا مسجد کوفه را پیاده طی می‌کردند و در مقام حضرت صاحب‌الزمان(عجل الله تعالی فرجه) به عبادت و اعمال خاص مشغول می‌شدند، تا اینکه یکی از شب‌ها، راه را گم کرده و می‌بیند که به سمت مسجد سهله در حرکت است.
با خود می‌گوید: خُب، مسجد سهله هم مقام صاحب دارد و به راه خود ادامه می‌دهد؛ وقتی وارد مسجد سهله می‌شود، می‌بیند سیّدی دعاهایی می‌خواند که شبیه دعاهای معصومین(علیهم اسلام) است، اما نه این دعاهایی که در کتب ادعیه ما آمده، پس از تمام شدن دعاهایش رو به سید بحرالعلوم می‌کند و با لهجهٔ بروجردی صدایش می‌زند و می‌فرماید:
سید مهدی بیا؛ و در همین دیدار بود که آن حضرت، سید بحرالعلوم را در آغوش پر مهر خود می‌گیرد و او را به سینهٔ مبارک خود می‌چسباند و اسرار را در سینه‌اش می‌ریزد».
هجده سال آن‌هم بدون ترک حتی یک شب برای ملاقات با حضرت بقیه الله(عجل الله تعالی فرجه) سهل و آسان نمی‌باشد.
وقتی حال بنده نسبت به آن حضرت که انسان کامل و خلیفهٔ حضرت حق جلّ‌جلاله و مظهر اتم اسماء و صفات الهی و بنده‌ای از بندگان خدا و ظهور دهندهٔ کمالات الهی می‌باشد چنین است، پس باید به ارزش و عظمت نعمت نجوا و خلوت و گفتگوی خصوصی با حضرت حق جلّ‌جلاله که کمال مطلق و منبع هر جمال و زیبایی می‌باشد و هر جمال و کمالی، جلوه و ظهور جمال و کمال اوست، معرفت بیشتری پیدا کنیم و آن را قدر بدانیم و موانع چشیدن لذت مناجات و گفتگوی عاشقانهٔ با او سبحانه را بشناسیم و در دفع و رفع آنها بی‌صبرانه تلاش و جدیّت نماییم تا از لذت لایُوصَف نجوای با محبوب حقیقی برخوردار شویم که او خود به حضرت داود(علیه السلام) فرمود:
از نعمت مناجات با من برخوردار شو؛ «وَ بِمُنَاجَاتِی فَتَنَعَّمْ»
و ولیّ‌اش حضرت سیدالساجدین(علیه السلام) در دعای خود عرض می‌کند: خدایا مرا از لذت مناجاتت بهره‌مند گردان؛ «وَ مَتِّعْنَا بِلَذِیذِ مُنَاجَاتِک»
و در دعای عرفه‌اش عرض می‌کند: خلوت راز و نیاز با خودت را در شب و روز در نظر من آراسته نما؛ «وَ زَیِّنْ لِیَ التَّفَرُّدَ بِمُنَاجَاتِکَ بِاللَّیْلِ وَ النَّهَار».
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ