دست‌نوشته‌های معارفی من از جلسات اخلاق و معارف روزهای چهارشنبه(۲)

بسم الله الرحمن الرحیم

بار دیگر چهارشنبه شد ویک کلاس اخلاق و معارف دیگر…..

در این جلسه که در تاریخ ۲۶ دی ماه برگزارشد، حاج آقا به تبیین و تشریح سه خواسته ای که بعد از قسم دادن خداوند به «جودش» آمده پرداختند.

ایشان فرمودند: در این قسمت از دعا بعداز قسم دادن خداوند به« جود »سه خواسته مطرح میشود .اولین خواسته مطرح شده :«ان تدیننی من قربک »من را به مقام قرب خودت نزدیک نما.

در توضیح این فراز فرمودند:

بنده باید به این حقیقت توجه کند که مقصود از تمام اعمال ظاهریه، باطنیه، بدنیه و قلبیه تحقق همین فراز از دعای کمیل است.

سپس حاج آقا در مورد قُربی که در این قسمت از دعا وارد شده پس از بیان شاهدی از خود دعای کمیل فرمودند:

این قُرب و نزدیکی مرتبه نازله قرب نیست بلکه منظور عالیترین مرتبه قرب الهی می باشد.

آنگاه ایشان فرمودند:

ذات اقدس ربوبی به سالکین طریق قرب الهی وعده مقام قُرب را داده است که این را سالک باید جدی بگیرد و یاس و ناامیدی را از وجود خود کنار بزند و آن وعده الهی خیلی امیدوار کننده است که از زبان رسول خدا( ص)برای ما نقل شده است که پیامبر اکرم (ص) می فرمایند:

خداوند تبارک و تعالی میفرماید: اگر کسی طریق قُرب من را به اندازه یک وجب طی کند ،من به اندازه فاصله بین نوک انگشت تا آرنج به او نزدیک میشوم .

واگر کسی تلاش بیشتری کرد و به اندازه فاصله نوک انگشت وسط تا آرنج به سمت من بیاید، من به اندازه فاصله بین دو دست باز از سر انگشت وسط دست راست تا نوک انگشت وسط دست چپ ، به سمت او می آیم واگر کسی به سوی من گامی برداشت، من دوان دوان به سوی او می روم.

حاج آقا فرمودند: بنده ایی که یک چنین خدایی ومحبوبی دارد چرا سستی میکند؟چه توجیهی برای تنبلی وعدم جدیت خود دارد؟!!

ایشان در ادامه فرمودند:

هزاران مانع دست به دست هم میدهد که بنده نتواند به خدا نزدیک شود .

اینجاست که وقتی انسان فقر و عجز وجهل خود را میبیند، بیچارگی و ناتوانی خود را میبیند، خدارا شفیع قرار میدهد و وی را به جودش قسم میدهدتا به قُربش نزدیک شود..

حاج آقا در خواست دوم را مطرح کرده و فرمودند:

بنده در این فراز از دعا «ان توزعنی شکرک» از ذات اقدس ربوبی می خواهد که شکرش را به او الهام نماید.

ایشان در مورد حقیقت شکر مطالبی را بیان کردند و فرمودند:

این شکر را باید خدا نصیب کند، ومنظور شکر عملی می‌باشد.البته ما شکر زبانی هم داریم که مرتبه نازله ای از شکر عملی می‌باشد.

سپس ایشان فرمودند:
یکی از نعمت‌هایی که خدا در اختیار انسان قرار داده است نعمت گویایی است.

اگر انبیاء و اولیاء الهی و کسانی که مطالب اینها را منتقل کرده‌اند از نعمت گویایی برخوردار نبودند، خیلی چیزها به ما نمی‌رسید.

شکر نعمت این است که این نعمت صرف وخرج شود در راه مولی ،وآنچه را مولی می‌پسندد بگوید و آنچه نمی پسندد،نگوید.

حاج آقا فرمودند: شکری که در این قسمت دعا درخواست میشود عالی ترین مرتبه شکر است و سپس ایشان مطالب دقیقی را در این رابطه بیان نمودند.

حاج آقا این پرسش را مطرح کردندکه چه کار باید انجام دهیم تا نعمت‌هایی را که خداوند به ما ارزانی داشته از دست ندهیم؟

ایشان فرمودند: راهش شکر عملی است.وبه کار گرفتن نعمتهای ربوبی در مسیر رضای الهی.

در انتها حاج آقا به سر اینکه چرا بنده حتی امام معصوم علیه السلام هم نمی تواند شکر حتی یک نعمت را به جا آورد اشاره کرده و به تبیین فرازی از دعای عرفه که در این رابطه است پرداختند.