پندهای پیامبر اکرم صلی الله علیه واله وسلم به ابوذر (۲)
ای ابوذر بنده در دنیا زهد نورزد مگر خداوند حکمت را در قلب او جایگزین کند و زبانش را به آن گویا ساخته و او را به عیبهای دنیا و دردها و دواهای آن آشنا گرداند و او را سالم به سوی بهشت بیرون برد.
در این بخش تاکید حضرت بر این است که زهد و بی رغبتی به دنیا قلب آدمی را آماده دریافت حکمت می‌کند و پس از آن حقایق را درک می‌کند. کسانی که به دنیا دلبسته‌اند نمی‌توانند حقائق دنیا را درک کنند. چرا که حُبُ الشَیِ یَعمی و یَعصم، حب دنیا موجب غفلت انسان می‌گردد. در مقابل کسانی که به دنیا بی‌رغبت‌اند حقایق را درک می‌کنند چون بر دنیا اشراف دارند و پس از مقایسه آن با آخرت بهترین را انتخاب می‌کنند. زهد به معنای بی‌رغبت گشتن است زهد در دنیا یعنی انسان به دنیا رغبت نداشته باشد. حال اگر ثروتی دارد و امکاناتی در اختیار اوست در این اندیشه است که چگونه آنها را در راه رضای خداوند صرف کند. و علاقه‌ای به نگهداری مال ندارد. (افرادی چون حضرت سلیمان با آن سلطنت عظیم و ثروت فراوان چنین حالتی داشتند که که از دنیا به نان جوی قناعت می‌کردند.)
منبع: کتاب ره توشه