بسم الله الرحمن الرحیم
وَقُلْنَا یَا آدَمُ اسْکُنْ أَنْتَ وَزَوْجُکَ الْجَنَّهَ وَکُلَا مِنْهَا رَغَدًا حَیْثُ شِئْتُمَا وَلَا تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَهَ فَتَکُونَا مِنَ الظَّالِمِینَ ﴿۳۵﴾
و گفتیم: ای آدم تو با همسرت در بهشت سکونت کن و از (نعمتهای) آن ، از هرجا می خواهید ، در کمال فراوانی بخورید (ولی) نزدیک این درخت نشوید که از ستمکاران خواهید شد.
فَأَزَلَّهُمَا الشَّیْطَانُ عَنْهَا فَأَخْرَجَهُمَا مِمَّا کَانَا فِیهِ وَقُلْنَا اهْبِطُوا بَعْضُکُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ وَلَکُمْ فِی الْأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتَاعٌ إِلَى حِینٍ ﴿۳۶﴾
پس شیطان موجب لغزش آنها از بهشت شد ؛ و آنان را از آنچه در آن بودند ، بیرون کرد. و گفتیم: (همگی از مقام خویش) فرود آیید! در حالی که دشمن یکدیگر خواهید بود و برای شما در زمین ، محل اقامت خواهد بود و وسیله بهره برداری تا مدت معینی.
فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ کَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَیْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ ﴿۳۷﴾
سپس آدم (علیه السلام) از پروردگارش کلماتی دریافت داشت (و با آنها توبه کرد) و خداوند توبه او را پذیرفت.