احکام امر به معروف و نهی از منکر (۳۲)

دل شکستن اگر به معنای اذیت و  آزار دیگران است ولو برای امر به‌ معروف و نهی از منکر جایز نیست؛ مگر اینکه آن گناه، گناه بسیار بزرگی باشد یا آن معروفی که ترک می‌کند خیلی مهم باشد و راه دیگری برای جلوگیری از آن نداشته باشیم.

در این حالت اگر  دلش هم بشکند عیبی ندارد، ولی دیگر گناه نکند، اینجا دل شکستنی است که چاره‌ای از آن نیست و از سر عطوفت و مهربانی است.

تعابیری نسبت به آمر به‌ معروف و ناهی از منکر داریم که باید مثل پدری مهربان و طبیبی دلسوز باشد، همان‌طور که ممکن است پدر از روی دلسوزی به فرزندش تندی کند که راه خطا نرود و یا مثل طبیب که تیغ جراحی می‌گذارد و بدن را می‌شکافد، اما نمی‌خواهد به او ستم کند، بلکه می‌خواهد از بیماری رهایی پیدا کند. آمران به‌ معروف و ناهیان از منکر باید این‌گونه باشند.

فلذا ممکن است دل آن شخص  بشکند، اما دل‌شکستنی که پیامد آن این است که فرد گناه نمی‌کند و به جهنم نمی‌رود خوب است.