بسم الله الرحمن الرحیم
هر کس به هر اندازه‌ای که می‌تواند، باید از این چشمهٔ زلال معارف ادعیه و این اقیانوس کران ناپیدای توحیدی، ظرف وجودی خود را پُر کند و بذر معرفه الله را در مزرعهٔ جان خود بکارد و عذرها و بهانه‌هایی نظیر نمی‌توانم و نمی‌شود و قابلیت ندارم و مخصوص حضرات معصومین(علیهم اسلام) است و غیر ذلک را که ریشه در وسوسه‌های شیطانی و دون‌همتی دارد، رها کند که حضرت قطب‌العارفین و امام الموحّدین علی( علیه السلام) فرمود:
چیزی که همه‌اش دست‌یافتنی نیست نباید به کلّی ترک شود؛ «مَا لَا یُدْرَکُ کُلُّهُ لَا یُتْرَکُ کُلُّه»
و نیز فرمود: بدانید که دست‌یافتن به اندک، بهتر از ترک همه و رها کردن بسیار می‌باشد؛ «فَاعْلَمُوا أَنَّ أَخْذَ الْقَلیلِ خَیْرٌ مِنْ تَرْکِ الْکَثِیر».
و هرگز دیده نشده که انسان تشنه که از یک ظرف پُرآب و لبریز محروم شده، دست از ظرف نیمه پُر بردارد و بگذرد و آبی ننوشد.
گر کسی موفق به خواندن یازده رکعت نماز شب نمی‌شود، اما می‌تواند شفع و وتر را بخواند، هرگز نباید به بهانهٔ عدم موفقیت یازده رکعت، دست از خواندن این سه رکعت بردارد و یا اگر نمی‌تواند آن را در وقتش بخواند، نباید نسبت به انجام قضای آن سستی و تنبلی و مسامحه کند.
آب دریا را اگر نتــوان کشیـد هم به قدر تشنگی باید چشید
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ