بسم الله الرحمن الرحیم
انس در لغت به معنای آرام و قرار یافتن و خو گرفتن و دلبستگی و الفت پیدا کردن قلب بر اثر نزدیک شدن به چیزی می‌باشد و در مقابلش وحشت و نفرت و گریز و اندوه و رمیدگی قرار دارد و در اصطلاح اهل معرفت، حال شادی و شادمانی و سرور عاشق است که از غرق شدن در تماشای یار حقیقی و محو جمال جمیل او شدن و دلدادگی به او حاصل می‌شود که در چنین حالی دیگر دل، متوجّه چیز دیگری نیست و آنچه می‌بیند جمال محبوب خویش است و این حال، توصیف کردنی نمی‌باشد.
حضرت سیدالساجدین( در همین مناجات، سربسته فرموده‌اند که فقط بدانید که انس، حالتی است که اگر برای کسی پیش بیاید یک لحظه هم نمی‌تواند از او روی بگرداند و چنین حالتی یافتنی و رسیدنی است نه گفتنی و نوشتنی.
در عشق‌های مجازی دیده یا شنیده‌اید که عاشق چگونه با معشوقهٔ خود انس و الفت می‌گیرد که فراق و جدایی را بدترین و سخت‌ترین عذاب برای خود می‌بیند، و یا در کودکان دیده‌اید که چگونه با یکدیگر انس و الفت پیدا می‌کنند و شور و شعف خودشان را بروز می‌دهند، اما هنگامی که می‌خواهند از هم جدا شوند، به گریه و زاری پرداخته و بی‌قراری می‌کنند.
برای عاشقی که بی‌قرار معشوق حقیقی‌اش شده و انس و الفت با او برقرار کرده و لذت آن را چشیده، هیچ عذابی سخت‌تر و دشوارتر از جدایی و فراق نمی‌باشد که: «صَبَرْتُ عَلَى عَذَابِکَ فَکَیْفَ أَصْبِرُ عَلَى فِرَاقِک» و چنین عاشق دلداده‌ای، زندگی و تداوم حیات خود را در دوری و جدایی از حضرت جانان جلّ‌جلاله و حاضر نبودن در مجلس اُنس او سبحانه، لغو و بیهوده می‌بیند.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ