بسم الله الرحمن الرحیم
عاشق سرمایه‌ای جز حب به حضرت محبوب جلّ‌جلاله ندارد و حضرت سیدالشهداء(علیه السلام) در دعای شریف عرفه‌اش عرض می‌کند که:
خدای من! بنده‌ای که در بازار تجارت دنیا و مدت عمر خویش نصیب و بهره‌ای از مهر و محبّت تو ندارد، در خسران و زیان به سر می‌برد؛
«اِلهی خَسِرَتْ صَفْقَهُ عَبْدٍ لَمْ تَجْعَلْ لَهُ مِنْ حُبِّکَ نَصِیباً».
حب و عشق الهی آنچنان محب حضرت حق جلّ‌جلاله را بی‌قرار می‌کند که هیچ هراس و اضطرابی جز هراس از عذاب هجران محبوب حقیقی و از دست دادن وصال حضرت جانان جلّ‌جلاله ندارد.
بالاترین سرمایه رهرو طریق قرب الهی و سالک الی الله، محبت و عشق به حضرت باری تعالی است که سختی‌های راه را برای او سهل کرده و مرارت‌ها و تلخی‌ها را برایش شیرین می‌نماید، و هر چه بنده به کعبه مقصود نزدیک‌تر شود، آتش محبت و عشق به معشوق حقیقی‌اش شعله‌ورتر می‌گردد که کشّاف حقایق، حضرت امام صادق(علیه السلام) در دعای خویش عرض می‌کند:
آقای من! من گرسنهٔ سیری‌ناپذیر و تشنهٔ سیراب ناشدنی عشق و محبت به تو هستم؛ «سَیِّدِی أَنَا مِنْ حُبِّکَ جَائِعٌ لَا أَشْبَعُ أَنَا مِنْ حُبِّکَ ظَمْآنُ لَا أَرْوَىٰ».
حب الهی باید آنچنان جام وجودی مرید راه قرب الهی را پُر کند که هیچ جایی برای غیر او سبحانه باقی نماند که رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) فرمود:
حضرت حق را با تمام دل دوست بدارید و به او عشق بورزید؛ «اَحِبُّوا اللهَ مِن کُلِّ قُلوبِکُمْ».
ای عزیز! چه شیرین و زیبا و دلنشین است کلام امیر علم و عمل و علمدار و پرچم‌دار عشق به معشوق حقیقی، حضرت علی(علیه السلام) که عشق و محبت به او سبحانه را به تصویر کشیده و به معرفی آثار آن پرداخته و فرموده:
محبت خداوند، آتشی است که به هر چه برسد، آن را می‌سوزاند و نور فروزان الهی است که بر هر چه بتابد، روشن و منوّرش می‌گرداند و ابر خدایی پرباری است که هرچه در زیر آن سر بر آورد، زیر پوشش خود قرار می‌دهد و نسیم روح‌بخش الهی است که به هرچه بوزد، آن را به حرکت درمی‌آورد و آب حیات الهی است که همه چیز را زنده می‌کند و زمین حاصلخیز الهی است که هر چیزی در آن می‌روید و زمینه رویش هر خیر و برکتی را فراهم می‌کند.
آن کسی که خداوند را از صمیم جان دوست می‌دارد و به او عشق می‌ورزد، خدایش همه چیز را به او عطا می‌کند و او را از مال و ملک بی‌نیاز می‌کند؛
«حُبُ اللَّهِ نَارٌ لَا یَمُرُّ عَلَى شَیْءٍ إِلَّا احْتَرَقَ وَ نُورُ اللَّهِ لَا یَطْلُعُ عَلَى شَیْءٍ إِلَّا أَضَاءَ وَ سَحَابُ اللَّهِ مَا یَظْهَرُ مِنْ تَحْتِهِ شَیْءٌ إِلَّا غَطَّاهُ وَ رِیحُ اللَّهِ مَا تَهُبُّ فِی شَیْءٍ إِلَّا حَرَّکَتْهُ وَ مَاءُ اللَّهِ یَحْیَا بِهِ کُلُّ شَیْءٍ وَ أَرْضُ اللَّه یَنْبُتُ مِنها کُلُّ شَیْءٍ فَمَن اَحَبَّ اللهَ اَعْطاهُ کُلَّ شیءٍ مِنَ الْمالِ و الْمُلکِ».
پس عشق و محبت به حضرت احدیّت جلّ‌جلاله است که هر رذیله‌ای را در لوح قلب آدمی سوزانده و علف‌های هرزه جانش را خاکستر کرده و دل ظلمت گرفته‌اش را نورانیّت بخشیده و بذر معارف توحیدی را در درون قلبش، شجرهٔ طیبهٔ به بار نشسته می‌کند و کسالت و بی‌نشاطی را از صفحهٔ جانش می‌زداید و با نسیم روح‌بخش خود، طراوت و شادابی را برایش به ارمغان می‌آورد، پس باید خود را زیر بارش ابر محبت الهی قرار دهیم تا به حیات طیّبه راه پیدا کنیم.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ