بسم الله الرحمن الرحیم
سومین امری که مناسب است مناجی در هنگام مناجات با حضرت حق جلّجلاله رعایت کند این است که خود را در محضر او ببیند و عظمت حضور و حاضر و محضر ربوبی و نجوای با پروردگارش را به قلب خویش برساند و فرصتی را که پیدا کرده و رخصت مناجاتی که به او داده شده، غنیمت بداند و کمال بهره را از آن ببرد و به ساحت مقدس انبیا و اولیای الهی صلوات الله علیهم تأسی نماید که چگونه در حال مناجات، ادب محضر حضرت مالک الملوک را حفظ کرده و با چه شور و حالی و با چه خشوع و خضوع و حضور قلبی به نجوای با او میپرداختند و چه حالاتی به آنها دست میداده که رسول رحمت، حضرت محمد(صلی الله علیه و آله و سلّم) فرمود:
پروردگارت را چنان عبادت کن که گویا او را میبینی که اگر تو او را نمیبینی، او تو را میبیند؛
«اُعْبُدِ اللَّهَ کَأَنَّکَ تَراهُ فَإِنْ لَمْ تَکُنْ تَراهُ فَإِنَّهُ یَراکَ»؛
و در حالات حضرت صدیقه طاهره (سلام الله علیها) نقل شده که در نماز، از خوف خدا حالش به گونهای میشد که نَفَس وی به شماره میافتاد؛
«تَنْهَجُ فِی الصَّلَاهِ مِنْ خِیفَهِ اللَّه».
تفکر در حالات اولیای الهی به مناجی میآموزد که در مقام مناجات با حضرت دوست جلّجلاله چه طریقهای باید داشت و معامله او با مولا و محبوبش چگونه باید باشد.
مناجی نباید در نجوای خود فقط به ظاهر الفاظ و جملات اکتفا نماید، بلکه باید دلش را از پراکندگی حفظ کرده و مراقب باشد تا حضور قلب که مفتاح ابواب سعادت بوده و مراتب بالای بهرهمندی از مناجات بستگی به آن دارد را از دست ندهد و بداند که چند سطر مناجات همراه با اقبال و توجه به حضرت حق جلّجلاله، آثارش به مراتب بیشتر از چندین صفحهای است که همراه با غفلت و اِدبار دل باشد.
سعی مناجی باید بر این باشد که حال حضور در محضر را تا آخر مناجاتش حفظ نماید و مراقبت جدّی نماید تا حال نجوا را از دست ندهد و اگر در فرازی از مناجاتی که میکند غفلتی عارض شد، فوراً به همان حال حضور برگردد و عمل کند به توصیه اهل معرفت که فرمودهاند:
«بهتر است آن جملهای را که در حال غفلت نجوا کرده، دو بار تکرار نماید».
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ