بسم الله الرحمن الرحیم
یکی از منّت‌های بزرگی که حضرت احدیّت جلّ‌جلاله بر بندگانش دارد و خلقش عاجز از شکرگزاری آن می‌باشند، نعمت وجودی حضرت امام زین‌العابدین(علیه السلام) می‌باشد که ادعیه و مناجات‌های حیات‌بخشی که از آن حضرت انشاء شده و معارف حقه الهیه‌ای که در آن کلمات موج می‌زند به حدی با عظمت است که صحیفهٔ سجادیّه آن امام که حاوی بخشی از ادعیهٔ ایشان می‌باشد در نزد اولیای الهی و اهل معرفت به «زَبور آل محمّد» شناخته می‌شود، اما بی‌نهایت افسوس که بر لب چشمهٔ زلال معارف ادعیه نشسته‌ایم و کویر تفتیدهٔ جانمان را از معارف آن سیراب نمی‌کنیم؛ آری:
آب در کوزه و ما تشنه‌لبان می‌گردیم
یار در خانه و ما گرد جهان می‌گردیم
و حضرت امام خمینی(قدس سرّه) با قسم خوردن به جان حضرت دوست جلّ‌جلاله ما را به این حقیقت و منّت عظیم الهی توجه داده‌اند و فرموده‌اند:
«و لَعَمرُ الْحَبیب که جناب علی بن الحسین(علیه السلام) از بزرگترین نعمت‌هایی است که ذات مقدس حق، بر بندگان خود به وجودش منت گزارده و آن سرور را از عالم قرب و قدس نازل فرموده برای فهماندن طرق عبودیت، به بندگان خود، ﴿لَتُسْأَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِیمِ﴾
و اگر از ما سؤال شود که قدر این نعمت را چرا ندانستید و استفاده از این بزرگوار چرا نکردید، جوابی نداریم جز آنکه سر خجلت به پیش افکنیم و به نار پشیمانی و تأسف بسوزیم و در آن وقت پشیمانی نتیجه ندارد».
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ