بسم الله الرحمن الرحیم
در باب سیر و سلوک الی الله یکی از عظیم‌ترین منابعی که امامیّه در اختیار دارند ادعیه و مناجات‌هایی است که از انوار مقدسهٔ چهارده معصوم(علیهم السلام) صادر شده است که غایت سیر سالک و حقیقت عبودیّت و کمال نهایی آدمی و فنای فی الله و بقای بالله و شهود حضرت حق جلّ‌جلاله و کیفیت و طریق وصول الی الله به دقیق‌ترین شکل در آنها تبیین شده است؛
و از آنچنان لطافت در تعبیر و جذابیّت عرفان ناب و معارف عمیقی برخوردار است که آشنای با آنها هرگز اسیر و دلباخته و مجذوب عرفان‌های خیالی و موهوم و کاذب نخواهد شد؛
و یکی از بهترین روش‌ها برای نجات نسل جوان از افتادن به دام عرفان‌های دروغینی که در ظرف‌های بلورین عرضه می‌شود، آشنا کردن آنها با معارف ادعیه می‌باشد که آنچنان از آدمی دلبری می‌کند که سبب می‌شود تا امور دیگر، رنگ کاذب خود را از دست داده و پوچی و پنداری آن هویدا گردد.
حضرت امام خمینی(قدس سرّه) در باب غنای ادعیه در کیفیت سلوک الی الله می‌فرماید:
«من نمی‌گویم که مناجات آن بزرگواران برای تعلیم عباد است، زیرا که این کلام بی‌مغز باطلی است که صادر شده از جهل به مقام ربوبیت و معارف اهل‌بیت(علیهم السلام)، خوف و خشیت آنها از همه کس بیشتر بوده و عظمت و جلال حق در قلب آنها از هر کسی بیشتر تجلی نموده؛
لکن می‌گویم باید بندگان خدا از آنها کیفیت عبودیت و سلوک الی الله را تعلّم کنند.
وقتی ادعیه و مناجات‌های آنها را می‌خوانند، لقلقهٔ لسان نباشد، بلکه تفکر کنند در چگونگی معامله آنها با حق و اظهار تذلل و عجز و نیاز نمودن آنها با ذات مقدس».
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ