بسم الله الرحمن الرحیم
مفضّل می‌گوید: از امام صادق(علیه السلام) شنیدم که می‌فرمود:
در مناجات و سخنانی که مابین خدای عزّوجل و موسی بن عمران(علیهم السلام) بوده چنین آمده است که خدای سبحان به او فرمود:
ای پسر عمران! دروغ می‌گوید کسی که خیال می‌کند مرا دوست دارد، ولی چون شب فرا می‌رسد، در بستر خود می‌خوابد و با من راز و نیازی ندارد، آیا اینگونه نیست که هر محب و دوستی، خلوت با حبیب و دوستش را طالب است؟! ؛
«کَانَ فِیمَا نَاجَى اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ مُوسَى بْنَ عِمْرَانَ( أَنْ قَالَ لَهُ یَا ابْنَ عِمْرَانَ کَذَبَ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ یُحِبُّـنی فَإِذَا جَنَّهُ اللَّیْلُ نَامَ عَنِّی أَ لَیْسَ کُلُّ مُحِبٍّ یُحِبُّ خَلْوَهَ حَبِیبِهِ» ؛
آگاه باش! این من هستم ای پسر عمران که به دوستان و احبّای خود اطلاع کامل دارم؛
هنگام فرا رسیدن شب، دیده‌هایشان بر دلهایشان نهم و چشم دلشان را باز کنم و کیفر و عقوبتم را در برابر چشمانشان مجسّم سازم و در حال شهود قلبی با من سخن گویند و صحبت حضوری با من می‌نمایند؛
«هَا أَنَا یَا ابْنَ عِمْرَانَ مُطَّلِعٌ عَلَى أَحِبَّائِی إِذَا جَنَّهُمُ اللَّیْلُ حَوَّلْتُ أَبْصَارَهُمْ مِنْ قُلُوبِهِمْ وَ مَثَّلْتُ عُقُوبَتِی بَیْنَ أَعْیُنِهِمْ یُخَاطِبُونِّی عَنِ الْمُشَاهَدَهِ وَ یُکَلِّمُونِّی عَنِ الْحُضُور»؛
ای پسر عمران! از دلت به من خشوع بده و از تنت خضوع و از دو چشمانت اشک در تاریکی شب، و مرا بخوان که مرا نزدیک و اجابت کننده خواهی یافت؛
«یَا ابْنَ عِمْرَانَ هَبْ لِی مِنْ قَلْبِکَ الْخُشُوعَ وَ مِنْ بَدَنِکَ الْخُضُوعَ وَ مِنْ عَیْنَیْکَ الدُّمُوعَ فِی ظُلَمِ اللَّیْلِ وَ ادْعُنِی فَإِنَّکَ تَجِدُنِی قَرِیباً مُجِیبا».
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ