یسم الله الرحمن الرحیم
با نجوا و تهجد شبانه است که گره‌های کور معنوی و مادی روزانه باز می‌شود و توفیقات و برکاتش را افزایش می‌دهد، به شرط آنکه انسان، مراقب مسائل دیگرش نیز باشد.
جابر بن عبدالله انصاری می‌گوید: رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) برای ما خطبه‌ای خواندند و فرمودند:
ای مردم! بنده‌ای نیست مگر اینکه ریسمانی چند بر او گره خورده است، پس چون دو سوم از شب گذشت و ثلث دیگرش باقی ماند، فرشته‌ای نزد وی می‌آید و به او گوید:
برخیز یاد خدا کن که صبح نزدیک شده است، پس اگر بجنبد و یاد خدا کند یک گره از وی باز شود و اگر برخیزد، وضو بگیرد و مشغول نماز شود، همه گره‌ها از وی بازگردد تا اینکه با چشمی روشن و شادمان وارد صبح شود؛
«أَیُّهَا النَّاسُ مَا مِنْ عَبْدٍ إِلَّا وَ هُوَ یُضْرَبُ عَلَیْهِ بِحَزَائِمَ مَعْقُودَهٍ فَإِذَا ذَهَبَ ثُلُثَا اللَّیْلِ وَ بَقِیَ ثُلُثُهُ أَتَاهُ مَلَکٌ فَقَالَ لَهُ قُمْ فَاذْکُرِ اللَّهَ فَقَدْ دَنَا الصُّبْحُ قَالَ فَإِنْ هُوَ تَحَرَّکَ وَ ذَکَرَ اللَّهَ انْحَلَّتْ عَنْهُ عُقْدَهٌ وَ إِنْ هُوَ قَامَ فَتَوَضَّأَ وَ دَخَلَ فِی الصَّلَاهِ انْحَلَّتْ عَنْهُ الْعُقَدُ کُلُّهُنَّ فَیُصْبِحُ حِینَ یُصْبِحُ قَرِیرَ الْعَیْن».
پس بی‌جهت نیست که از اولین دستورات سلوکی بزرگانی چون عارف کامل، مرحوم آیه الله قاضی(قدس سرّه) خواندن نماز شب بوده است؛
و نمی‌شود کسی بگوید من طالب قرب الهی هستم، اما نجوای شبانه نداشته باشد.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ