بسم الله الرحمن الرحیم
هفتمین ادب از آداب دعا اینکه مناجی باید قبل از نجوا و حین نجوا و بعد از نجوای خود با حضرت دوست جلّجلاله، مراقب باشد تا شیطان در نجوا و مناجاتش تصرفی نکند.
مناجات باید مناجی را به حقایق و معارفی که در آن است و با محبوبش در میان میگذارد برساند و او را از وادی ظلمت و تاریکی به وادی نور و روشنایی بکشاند و قلبش را برای جذب انوار الهی و تجلیات ربوبی صیقل داده و زلال نماید.
شیطان که دشمن دستیابی انسان به حیات طیّبه و سعادت ابدیاش میباشد، همهٔ همّ و غمش آن است که مناجی را از همان طریقی که خود منحرف شده است به انحراف و انحطاط بکشاند و آن طریقه، چیزی جز خودبینی و انیّت و منیّت موهوم نمیباشد، لذا با گستاخی در محضر ربوبی عرض کرد:
من از [آدم(] بهترم؛ ﴿أَنَا خَیْرٌ مِنْهُ﴾.
انبیا و اولیای الهی آمدند تا انیّت و توجه به «اَنَا» و «مَن» موهوم را از انسانها بگیرند و او را متوجه «مَن» حقیقی کنند و بگویند هر چه هست، اوست و همانطوری که حضرت حق جلّجلاله غنی علی الاطلاق است و غنا عین ذات اوست، ما سوی الله، فقر علی الاطلاق بوده و فقر، عینیّت با ذاتشان دارد و فقر و هیچ محض، دیگر معنا ندارد که خودبینی و انیّت داشته باشد و از خود دم بزند و «اَنا»گو باشد.
اگر انسان در نجوا و مناجات خود به جای آنکه اِنّیتش را از دست بدهد، نجوایش موجب قوّت انیّت و انانیتش شود و بخواهد به این و آن «خودی» نشان دهد و «خودِ» موهومش تقویت شود، نه تنها از مناجات خود، بهرهمند نشده، بلکه جز حرمان و خسران و حسرت و افسوس، چیزی عائدش نخواهد شد.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ