بسم الله الرحمن الرحیم
سیر سالک الی الله شبیه جریان الکتریسیته در سیم برق می‌ماند که اگر نقطه‌ای از آن قطع باشد، شما به هدف و مقصدتان که روشن شدن چراغ است نمی‌رسید.
لحظه‌ای غفلت از حضرت حق جلّ‌جلاله ممکن است ضایعهٔ معنوی جبران‌ناپذیری را در پی داشته باشد و سالک را از مقصد و مقصود باز دارد.
در حدیث معراج آمده است که ذات اقدس حضرت احدیت جلّ‌جلاله خطاب به پیامبرش(صلی الله علیه و آله و سلّم) فرمود:
کسی که از من غافل شود، برایم مهم نخواهد بود که چه سرنوشتی دارد و در کدام وادی به هلاکت می‌رسد؛
«فَمَنْ غَفَلَ عَنِّی لَا أُبَالِی بِأَیِّ وَادٍ هَلَک».
آری، ممکن است در همان لحظه‌ای که انسانِ غافل به غیر خدا رو کرده، جانش ستانده شود.
پس خیلی باید مراقب بود و مواظبت نمود، چرا که وسوسه‌های شیطانی که در پرده‌های گوناگون ظهور و بروز می‌کند، دائمی است و دشمنی‌ها و وسوسه‌های دائمی، مواظبت و مراقبت دائمی را می‌طلبد.
ابلیس و جنود جنّی و انسی‌اش با حیله‌ها و نقشه‌های مختلف، غفلت و نسیان را بر انسان سالک تحمیل می‌کنند تا او را از مقصد باز داشته و به وادی هلاکت و سقوط بکشانند.
یک لحظه غفلت ممکن است برای همیشه دروازهٔ سعادت ابدی را به روی آدمی ببندد.
اینکه عارف کامل، مرحوم آیه الله علامه طباطبائی(قدس سرّه) مراقبه را بذر سعادت می‌داند، یعنی همان توجه دائمی به حضرت حق جلّ‌جلاله، تا انسان طعمهٔ شیطان نشود و استعدادهای بالقوه‌اش شکفته شود و بشود انسان بالفعل.
صمت و جوع و سَهَر و خلوت و ذکر به دوام
ناتمـامان جهــان را کنــد ایـن پنج تمـام
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ