بسم الله الرحمن الرحیم
فقیه عارف، مرحوم سیدنا الاستاد آیه الله جعفری تهرانی(قدس سرّه) به این حقیر محض فرمودند:
«به اذیتها و توهینها و دشمنیهایی که نسبت به شما میشود، باید راضی و خشنود باشی و ناراحتی به خودت راه ندهی؛ این جملهٔ: «راضیتهً بقضائِک» که در زیارت امین الله آمده است را نباید فقط محدود به قضای الهی در بیماری و امثال آن دانست».
پس رضای به قضای الهی دایره وسیعی دارد و این مطلب با توحید افعالی حل میگردد و خلاصه اینکه عاشقی که از ضربهٔ معشوق لذت نبرد، عاشق حقیقی نخواهد بود و داعیه عشق دارد.
عاشق، هم به قضای تکوینی حضرت جانان جلّجلاله و هم به احکامی که او تشریع نموده و قضای تشریعیاش میباشد راضی و خشنود است.
او چون کسانی نیست که شناخت علت و حکمت و فلسفه احکام، انگیزه پایبندیشان به انجام خواستهها و فرامین او سبحانه میباشد. اگر از عاشق پرسیده شود که چرا ظاهرت اینگونه است و چنین عمل میکنی، میگوید چون محبوبم میخواهد مرا اینگونه ببیند و معشوقم میخواهد که اینگونه باشم.
عاشق از همهکارهای محبوبش راضی و خشنود است، خواه درباره خودش بوده، خواه نسبت به نزدیکان و وابستگانش، و خواه مربوط به مجموع جهان هستی باشد.
از آنجایی که همه رخدادهای قضایی حضرت حق جلّجلاله چه در حوزه تکوین و چه در حوزه تشریع یکسان نمیباشد، مراتب رضا به قضای الهی نیز همسان نخواهد بود.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ