بسم الله الرحمن الرحیم
از آنجایی که رضایت و خشنودی بنده، بعد از پیاده شدن مقدرات الهی امری سهل و آسان نبوده و تحمل آن مقدور هر انسانی نمی‌باشد، رضا به قضای الهی بالاترین طاعت الهی شمرده شده است که علی(علیه السلام) فرمود:
بالاترین طاعت خدا، شکیبایی و خشنودی از خداست در آنچه بنده دوست داشته باشد و یا بدش بیاید و هیچ بنده‌ای در آنچه دوست بدارد و یا بدش بیاید، از خداوند خرسند و خشنود نمی‌گردد مگر اینکه در آنچه دوست دارد و یا بدش می‌آید، برای او خیر و خوبی می‌باشد؛
«رَأْسُ طَاعَهِ اللَّهِ الصَّبْرُ وَ الرِّضَا عَنِ اللَّهِ فِیمَا أَحَبَّ الْعَبْدُ أَوْ کَرِهَ، وَ لَا یَرْضى عَبْدٌ عَنِ اللَّهِ فِیمَا أَحَبَّ أَوْ کَرِهَ إِلَّا کَانَ خَیْراً لَهُ فِیمَا أَحَبَّ أَوْ کَرِه».
سیره رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) چنین بوده است که هرگز نسبت به چیزی که اتفاق افتاده و گذشته بود، نفرمود:
ای کاش غیر آن اتفاق می‌افتاد؛ «لَمْ یَکُنْ رَسُولُ اللَّهِ( یَقُولُ لِشَیْءٍ قَدْ مَضَى لَوْ کَانَ غَیْرُه»
و نیز از آن حضرت نقل شده که فرمود: هرکس دارای سه خصلت باشد، خداوند خیر دنیا و آخرت را برای او جمع کرده است:
راضی بودن به قضای الهی، صبر و مقاومت در برابر گرفتاری‌ها و دعا به هنگام سختی و آسایش؛
«ثَلَاثٌ مَنْ کُنَّ فِیهِ جَمَعَ اللَّهُ لَهُ خَیْرَ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ: الرِّضَا بِالْقَضَاءِ وَ الصَّبْرُ عِنْدَ الْبَلَاءِ وَ الدُّعَاءُ عِنْدَ الشِّدَّهِ وَ الرَّخَاء».
و حضرت صادق(علیه السلام) از پدرانش نقل کرده که روزی پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) خندیدند، تا جایی که دندان‌های آسیای آن حضرت نمایان شد و پس از آن فرمود:
از من نپرسیدید چرا خندیدم؟
گفتند چرا یا رسول الله؟
فرمود: از مرد مسلمان در عجب شدم که هر چه خدا برایش مقدر کرده، عاقبت و سرانجامش برای او خیر و خوبیست؛
«ضَحِکَ رَسُولُ اللَّهِ(صلی الله علیه و آله و سلّم) ذَاتَ یَوْمٍ حَتَّى بَدَتْ نَوَاجِذُهُ ثُمَّ قَالَ: أَ لَا تَسْأَلُونِّی مِمَّ ضَحِکْتُ؟ قَالُوا بَلَى یَا رَسُولَ اللَّهِ، قَالَ عَجِبْتُ لِلْمَرْءِ الْمُسْلِمِ أَنَّهُ لَیْسَ مِنْ قَضَاءٍ یَقْضِیهِ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ إِلَّا کَانَ خَیْراً لَهُ فِی عَاقِبَهِ أَمْرِه».
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ