بسم الله الرحمن الرحیم
کسانی که به مقام مخلَصیت رسیده‌اند، از شداید و اهوال قبر و قیامت در امنیت و آسایش هستند و مؤاخذه و بازخواستی ندارند و از احضار و میزان و حساب و کتاب مستثنا هستند، چون اینها در این عالم دنیا به حساب خود رسیدگی کرده‌اند و نه فقط اعمالشان خالص بوده، بلکه از عمل هم گذشته‌اند و ذاتشان برای او سبحانه خالص شده و با مجاهدات و ریاضت‌های نفسانی در حالی که با همین مردم حشر و نشر دارند، به ملکوت عالم راه پیدا کرده‌اند و در همین عالم دنیا، قیامتشان برپا شده و آنچه برای اینها در عالم قیامت کشف حقیقت می‌شده، در همین عالم دنیا برایشان کشف حقیقت شده و بساط انیّت موهوم و هستی‌های مجازی که در قیامت برچیده می‌شود، در همین عالم دنیا برچیده شده مشاهده می‌کنند و در همین جا می‌بینند که هم ﴿لِمَنِ الْمُلْکُ﴾ را حضرت حق جلّ‌جلاله می‌گوید و هم ﴿لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ﴾ را.
آنها نه فقط برای خود عملی نمی‌بینند بلکه خود را عامل هم نمی‌بینند و فقر و نیاز و عجز و نیستی مظاهر، مشهودشان می‌باشد؛
با اینکه همه انسان‌ها در پیشگاه عدل الهی حاضر می‌شوند و مورد سؤال قرار می‌گیرند، اما بندگان مخلَص الهی، استثنا شده‌اند، چرا که وساوس شیطانی و مانند آن، به حریم جانشان راه ندارد، لذا از احضار در آن روز منزه می‌باشند؛
﴿فَإِنَّهُمْ لَمُحْضَرُونَ * إِلاَّ عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ﴾.
تا سالک به مقام مخلصین نرسد و به کمالات عبودی آنها آراسته نگردد، کشف حقیقت آنچنان که باید برایش محقق نخواهد شد.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ