بسم الله الرحمن الرحیم
از ویژگی‌های چنین بندگان مخلَصی آن است که شیطان نسبت به اغوای آنها اظهار عجز و ناتوانی کرده است، ﴿قَالَ فَبِعِزَّتِکَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعِینَ * إِلاَّ عِبَادَکَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِینَ﴾.
تا انسان به مقام مخلصیّت نرسیده، شیطان نسبت به او طمع دارد؛
او با قسم به مقام عزّت الهی، ارادهٔ خود بر اغوای خلق خدا را اظهار نموده، اما مُخلَصین را استثناء کرده است و سرّ استثنای مخلَصین آن است که چنین بندگانی ولایت بر شیطان پیدا کرده‌اند و هوای نفس را که ابزار اغوای شیطان است، از دست داده‌اند و انسان‌های بی‌هوایی هستند و دل و جانشان، عرش خدای رحمان شده است و دیگر شیطان کجا می‌تواند بر چنین دلی که جایگاه خدا شده و عرش الرحمان است، غلبه و قدرت و استیلایی داشته باشد.
به محض آنکه بنده به مقام مخلصیت رسید، شیطان مأیوس و ناامید می‌شود و دیگر نمی‌تواند سرسوزنی در جان آنها رخنه نماید و اثری بگذارد و لحظه‌ای آنها را از یاد حضرت حق جلّ‌جلاله غافل نماید.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ