بسم الله الرحمن الرحیم
اینکه در آیات و روایات توصیه شده به انجام عملی برای راهیابی به مقام قرب و یا در ادعیه و زیارات، قرب الهی درخواست شده، ناظر به قرب شهودی میباشد و آنچه از حضرت سیدالساجدین(علیه السلام) نقل شده که در پیشگاه حضرت حق جلّجلاله عرض میکرد:
خدایا مرا به قرب خودت نزدیک فرما؛ «وَ أَدْنِنَا إِلَى قُرْبِک»
و نیز عرض میکرد: شیرینی دوستی و قرب و نزدیکی به خودت را به ما بچشان؛ «وَ أَذِقْنَا حَلَاوَهَ وُدِّکَ وَ قُرْبِک» ناظر به قرب شهودی و شهود قرب ذاتی و تکوینی است.
توصیه به انجام واجبات و ترک محرمات و نیز انجام مستحبات و ترک مکروهات و نیز ترک مباحاتی که هیچ رجحان عقلی و شرعی در انجام آن ملاحظه نمیشود، همه برای این است که حجاب غفلت از برابر دیده جان کنار رود و بنده، قابلیت برای راهیابی به مقام قرب شهودی را پیدا نماید.
حضرت زینالعابدین(علیه السلام) در دعای معروف ابوحمزه ثمالی به عمده مانع قرب شهودی تصریح کرده و به درگاه الهی عرض نموده:
کسی که به قصد تو راه افتد و به سوی تو کوچ کند، مسافت و راهش نزدیک است و تو خود را از دیده بندگانت در پرده، پنهان ننمودهای و در حجاب نیستی، بلکه این اعمال زشت آنان [و آرزوهایشان] است که حجاب دیدگانشان شده که «وَ أَنَّ الرَّاحِلَ إِلَیْکَ قَرِیبُ الْمَسَافَهِ وَ أَنَّکَ لَا تَحْتَجِبُ عَنْ خَلْقِکَ إِلَّا أَنْ تَحْجُبَهُمُ الْأَعْمَالُ السَّیِّئَهُ [الْآمَالُ] دُونَکَ».
توجه به عالم مادی و خاکی و انس با عالم طبیعت و آلودگی به گناه و از دست دادن طهارت جان، آدمی را به پرده ضخیم غفلت و حجاب محرومیّت مبتلا میسازد و نمیگذارد حضرت جانان جلّجلاله را که با او و محیط بر او بوده و همه ذرات وجودش را پر نموده و شهودش «مِنْ اَبْدَهِ البدیهیّات» است، مشاهده نماید؛
حال اگر از اعمال ناشایستهای که سبب محرومیت و محجوبیت او شده دست بردارد و به فضائل اخلاقی و اعمال صالحه رو آورد و مقدمات و لوازم شهود حضرت دوست جلّجلاله را از طریق عبادت صحیح و خالص از هر شرکی فراهم سازد، امید است عنایت و لطف حضرت احدیّت جلّجلاله شامل حالش شود و دیده دلش را باز کند و از کسانی شود که حضرت یار او را بخواهد و میلش به او باشد.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ