بسم الله الرحمن الرحیم
در نزد ارباب معرفت، مناجات با حضرت حق جلّ‌جلاله را آدابی است که مناسب است مناجی آن‌ها را مراعات نماید تا از نجوایش بهره بیشتری ببرد که به اختصار به آن‌ها اشاره می‌گردد:
اولین امری که مناسب است بنده مناجی رعایت آن را نماید این است که از معنای مناجاتی که می‌کند حداقل در حدّ ترجمه هم که شده باخبر باشد تا با توجه به معنا با حضرت پروردگار نجوا داشته باشد و بداند که با محبوبش چه می‌گوید و چه مطالبه‌ای دارد و چه رمز و سری را با او درمیان می‌گذارد.
انسانی که نمی‌داند که چه می‌گوید آنچنان که باید از نجوای خود بهره‌مند نخواهد شد.
البته تذکر دو نکته لازم است که اولاً مناجی در مناجات با ساحت مقدس ربوبی، حتی اگر معنای الفاظی که بر زبان جاری می‌کند نداند، اینطور نیست که از مناجاتش هیچ بهره‌ای نبرده باشد و فرقی بین او و کسی که هیچ نجوایی ندارد نباشد، بلکه بهره‌اش کم خواهد بود و بهرهٔ کم کجا و بهرهٔ کسی که مناجاتش از روی معرفت و آگاهی بوده کجا؟!
فوائد و عوائدی که نصیب عارف به معارف عمیقه و حقائق عالیه‌ای که در مناجات است می‌شود به مراتب بیشتر خواهد بود.
و ثانیاً در ابتدای خواندن مناجاتی که از معصومین(علهم السلام) رسیده، نفس خود را متصل به آن حضرات کند و قصدش این باشد که:
پروردگارا! من همان را که مقصود آن ذوات نورانی(علیهم السلام) از این مناجات بوده از تو درخواست می‌کنم نه آن چیزی را که به عقل ناقص خود می‌فهمم که اگر چنین کند، مرحوم علامه طباطبایی(قدس سرّه) می‌فرماید:
«بهره بیشتری را خواهد برد».
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ