بسم الله الرحمن الرحیم
کسی که عاشق شیدا و واله حضرت حق جلّ‌جلاله است، در همین عالم دنیا خود را محبوس می‌بیند، و رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلّم) از این حقیقت پرده برداشته و به ابوذر فرمود:
دنیا برای مؤمن زندان می‌باشد؛ «أَنَّ الدُّنْیَا سِجْنُ الْمُؤْمِن».
اما برای غالب مؤمنین، پس از انتقال از این دنیای فانی، زندان بودن دنیا برایشان مشهود می‌گردد و پی می‌برند که عالم دنیا در برابر عوالم پس از آن، حکم قفس و زندان را داشته و در عالم دنیا محبوس در قفس بوده‌اند.
سیدنا الاستاد، عارف واصل، حضرت آیه الله جعفری تهرانی(قدس سرّه) آنچنان مشتاق لقای الهی و دیدار حضرت جانان جلّ جلاله بود که مکرر به این حقیر که برای طول عمرشان دعا و نذر و قربانی می‌کردم، می‌فرمودند:
«چرا شما مانع رفتن ما شده‌اید؟! »
و نیز می‌فرمودند: «اسم مرگ را که می‌شنوم ذوق می‌کنم».
کسانی که این بدن مادی را در حکم قفس می‌بینند، آرزوی مرگ می‌کنند تا از این قفس تن رها شوند و به لقای الهی راه یابند؛ و این حقیقت در قرآن کریم تبیین شده است که:
به جماعت یهود بگو، اگر گمان می‌کنید که شما دوستان خدایید نه مردم دیگر، پس اگر راست می‌گویید درخواست مرگ کنید؛
﴿یَا أَیُّهَا الَّذِینَ هَادُوا إِنْ زَعَمْتُمْ أَنَّکُمْ أَوْلِیَاءُ لِلَّهِ مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صَادِقِینَ﴾.
مفسر بی‌بدیل، مرحوم آیه الله علامه طباطبایی(قدس سرّه) می‌فرماید:
«ولیّ خدا و کسی که عاشق و محب اوست باید دوستدار لقای او باشد، پس باید مردن را که حائل بین او و لقای الهی است دوست بدارد و با از بین رفتن این حائل، به دیدار حضرت دوست برسد و از این دنیای پست که به جز همّ و غم و محنت و مصیبت،چیزی نیست آسوده گردد»
و ایشان این روایت را نقل کرده است که: اولیای الهی همواره آرزوی مرگ دارند؛
«إِنَّ فِی التَّوْرَاهِ مَکْتُوبٌ :أَوْلِیَاءُ اللَّهِ یَتَمَنَّوْنَ الْمَوْت».
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ