بسم الله الرحمن الرحیم
کمال هر بنده‌ای در رسیدن به مقام فنا و شهود توحید و مراتب آن که عبارت است از توحید افعالی و صفاتی و اسمایی و ذاتی؛
و در توحید و فنای ذاتی است که دیگر نه «اسمی» می‌ماند و نه «رسمی»، و هر اندازه بنده به چنین مقام قربی نزدیک‌تر باشد، از لطف و عنایت بیشتری برخوردار خواهد بود بهره‌های بیشتری خواهد برد.
کشاف حقایق، حضرت امام صادق(علیه السلام) فرمود:
خدای جلّ‌جلاله می‌فرماید: هیچ بنده‌ای به سوی من اسباب تقرب خود را فراهم نمی‌سازد که محبوب‌تر باشد نزد من از آنچه را که من بر وی حتم و واجب نموده‌ام، و به طور یقین بنده من به سوی من تقرب می‌جوید با به جا آوردن کارهای مستحب، تا جایی که من او را دوست دارم؛ پس چون من او را دوست داشتم، من گوش او هستم که با آن می‌شنود و چشم او هستم که با آن می‌بیند و زبان او هستم که با آن سخن می‌گوید و دست او هستم که با آن می‌دهد و می‌گیرد، اگر به درگاه من دعا کند، دعایش را اجابت کنم و اگر از من چیزی بخواهد به او عطا کنم؛
«مَا یَتَقَرَّبُ إِلَیَّ عَبْدٌ مِنْ عِبَادِی بِشَیْءٍ أَحَبَّ إِلَیَّ مِمَّا افْتَرَضْتُ عَلَیْهِ وَ إِنَّهُ لَیَتَقَرَّبُ إِلَیَّ بِالنَّافِلَهِ حَتّى أُحِبَّهُ، فَإِذَا أَحْبَبْتُهُ کُنْتُ سَمْعَهُ الَّذِی یَسْمَعُ بِهِ وَ بَصَرَهُ الَّذِی یُبْصِرُ بِهِ وَ لِسَانَهُ الَّذِی یَنْطِقُ بِهِ، وَ یَدَهُ الَّتِی یَبْطِشُ بِهَا إِنْ دَعَانِی أَجَبْتُهُ وَ إِنْ سَأَلَنِی أَعْطَیْتُه».
سیدنا الاستاد، فقیه عارف، حضرت آیه الله حاج سید عبدالله جعفری تهرانی (روحی فداه) از استادشان مرحوم آیه الله علامه طباطبایی(قدس سرّه) نقل می‌کردند که نسبت به حدیث قرب فرائض و قرب نوافل می‌فرمودند:
«فرائض، ما را به قرب ذاتی و نوافل ما را به قرب اسماء و صفاتی می‌رساند».
شیخ عارف کامل ما مرحوم آیه الله پهلوانی(قدس سرّه) از مرحوم علامه طباطبایی(قدس سرّه) نقل می‌فرمودند که:
«واجبات، انسان را به حقیقت و مقام توحید حقیقی می‌رسانند و نوافل به منزله اسماء و صفاتند که به اصطلاح واجبات را بَزَک می‌کنند تا در اثر عمل به آنها، هستی حقیقی، ظهور پیدا کند؛ مثل این می‌ماند که با نوافل، راهِ واجبات را نظیف و با واجبات، به مقصود نایل آییم، لذا در روایات آمده است که نوافل، نواقص واجبات را جبران می‌کند».
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ