بسم الله الرحمن الرحیم
بندهٔ حضرت محبوب جلّجلاله در تمام عوالم هستی انیسی جز او سبحانه ندارد و اگر در دعای جوشن کبیر عرض میکنیم:
«یَا أَنِیسَ مَنْ لَا أَنِیسَ لَه»
اظهار نمودن واقع و حقیقت میباشد، چون ماسوای حضرت حق جلّجلاله فقر، ذاتیاشان بوده و هیچ و فقر محض، صلاحیت اُنس و الفت را نداشته و وحشت آدمی را برطرف نمیکند، درنتیجه اُنس به غیر حضرت محبوب جلّجلاله اُنس حقیقی نخواهد بود، بلکه اُنس به او خیالی و پنداری میباشد و به بیانی دقیقتر، اُنس به غیر حضرت حق جلّجلاله نیز در باطن و حقیقت اُنس به حضرت محبوب جلّجلاله میباشد، چرا که هر زیبایی و جمالی که در عوالم هستی مشاهده میشود، جلوه و ظهور و نمود جمال جمیل یار میباشد و زیبا و جمیل مستقلی غیر از او سبحانه در عالم مشاهده نمیشود.
انس با خدای سبحان نه فقط برای سالکین طریق قرب الهی، بلکه برای همه انسانها یک امر ضروری و اجتنابناپذیر میباشد، چرا که در هر عصر و نسل و زمانی، عوامل اضطراب و تشویش و پریشانی بسیار میباشد که تنها راه دستیابی به سکینه و آرامش و اطمینان قلبی، یاد حضرت جانان جلّجلاله است که خود فرمود:
آگاه باشید که دل منحصراً با یاد خدا آرامش و اطمینان پیدا میکند؛ ﴿أَلاَ بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ﴾.
دلبستگی و انس به غیر او چیزی جز تشدید نگرانیها و اضطرابها را به دنبال نخواهد داشت، چرا که هر چه غیر اوست ناپایدار بوده و فرجام انس و دلبستگی به امور ناپایدار، چیزی جز وحشت و اضطراب نخواهد بود و هر چه انس به غیر خدای سبحان بیشتر باشد، اضطراب و نگرانی بیشتر خواهد بود؛
فقط انس با مولای حقیقی است که آدمی را به آرامش حقیقی و پایدار و ماندگار میرساند که خود به حضرت داود(علیه السلام) فرمود:
«این پیغام مرا به بندگانم بده که به سوی کرامت و مصاحبت و مجالست و مؤانست من بشتابید و با من مأنوس شوید تا من نیز با شما انس بگیرم و به سوی محبت شما بشتابم»؛
«هَلُمُّوا إِلَى کَرَامَتِی وَ مُصَاحَبَتِی وَ مُجَالَسَتِی وَ مُؤَانَسَتِی وَ آنِسُوا بِی أُوَانِسْکُمْ وَ أُسَارِعْ إِلَى مَحَبَّتِکُم».
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ