بسم الله الرحمن الرحیم
تلاوت هر روزه و مداوم قرآن که پیک حضرت محبوب جلّ‌جلاله می‌باشد و دقت در هنرها و زیبایی‌های آن که عمیق‌ترین حقایق و معارف ، در قالب جذاب‌ترین و زیباترین و دل‌انگیزترین مفاهیم و واژه‌ها و ترکیبات بیان شده است، به طور قهری دل خواننده را به سوی گوینده این کلمات جذب می‌نماید.
گوش کردن به تلاوت‌های دیگران، دل انسان را به سوی حضرت محبوب جلّ‌جلاله پرواز داده و آنچنان او را منقلب می‌کند که ذات اقدس ربوبی فرموده:
کسانی که اهل دانش و فهم بوده و مستعد برای فهم کلمه حق می‌باشند، وقتی قرآن بر آنها خوانده شود، بر چانه سجده‌کنان به زمین می‌افتند؛
﴿إِذَا یُتْلَى عَلَیْهِمْ یَخِرُّونَ لِلْأَذْقَانِ سُجَّداً﴾.
پس سالک محب باید برای خود برنامه‌ای داشته باشد که زمانی را خود به تلاوت قرآن آن‌هم با صدای محزون بپردازد و زمانی را به استماع آیات قرآن اختصاص دهد.
به این نکته نیز باید توجه داشت که در مناجات‌هاو ادعیه‌ای که از حضرات معصومین(علیهم السلام) به دست ما رسیده است حقایق و معارفی بیان شده که در کمتر روایتی می‌توان آنها را جستجو کرد.
آن ذوات طاهره(علیهم السلام) طریق توصیف کردن و سخن گفتن با حضرت محبوب را به ما آموخته‌اند و از لذت و شیرینی عشق به او پرده‌برداری‌ها کرده‌اند که انس با این کلمات خصوصاً در خلوت شب، کام انسان را به لذت‌های ماندگار و ابدی شیرین می‌سازد و بر دلدادگی بنده به حضرت محبوب جلّ‌جلاله می‌افزاید و جلوه‌ها و ظهورات عشق فطری‌اش را دوچندان می‌کند.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ