دست نوشته های من ازجلسات ساغرعشق(شرح مناجات محبین) «۹» / ارتقاءروح

بسم الله الرحمن الرحیم

سالک طریق قرب الهی در آغاز سیر عبودی‌اش، حضرت حق جلّ‌جلاله را از خود دور می‌بیند و نداگونه و با «یا الله» و «یا ربّ» او را می‌خواند و صدا می‌زند و مولای حقیقی‌اش هم ندای او را می‌شنود که علی(علیه السّلام) در وصیّت خود به فرزندش امام مجتبی(علیه السّلام) فرمود:

هرگاه او را بخوانی، ندایت را می‌شنود؛ «فَإِذَا نَادَیْتَهُ‏ سَمِعَ‏ نِدَاک‏».

اما هنگامی که سالک در پرتو نور مراقبه و محاسبه، ارتقای روحی و معنوی پیدا کرد و مراتبی از کمال را طی نمود و به درک احاطهٔ قیّومی حضرت حق جلّ‌جلاله نائل شد و ﴿أَلاَ إِنَّهُ بِکُلِّ شَیْ‌ءٍ مُحِیطٌ﴾ را لمس کرد و انس و الفتی با محبوب حقیقی‌اش گرفت و متوجه این حقیقت شد که به او نزدیک است و از او جدا نیست و «اَنا مِنْـکَ و بکَ وَ لَک» باور او بود، با معشوق ازلی و ابدی‌اش زمزمه درونی و نجوا خواهد داشت و «یا الله» و «یا ربّ» گفتنش جایگزین «الله» و «ربّ» شده و منادات او تبدیل به مناجات می‌شود.

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ