بسم الله الرحمن الرحیم
تلاش شیطان و جنود جنّی و انسی او آن است که بهترین سرمایه‌های معنوی و اخروی را از ما بگیرد، لذا مصلّی در نماز که از بهترین مصادیق نجوای با حضرت معبود جلّ‌جلاله بوده و از زیباترین جلوه‌ها و ظهورات و حالات عبودیت و بندگی می‌باشد با موجی از وسوسه‌های شیطانی روبرو می‌شود تا جایی که حتی دو رکعت نماز خالصانهٔ با حضور قلب هم برای او باقی نمی‌گذارد.
شیطان می‌کوشد تا مناجی را به ریا و سُمعه و عجب و خودبینی و کبر مبتلا و گرفتار نماید و نجوای او را از اثر و ثمر بیندازد و جانش را تیره و تار نماید و بر ظلمتش بیفزاید.
اینکه در بین اذکار، به ذکر شریف «لا اله الا الله» سفارش شده است، یک جهتش آن است که در حروف آن، حرف شَفوی که محتاج به حرکت لب‌ها باشد نیست و می‌توان در میان مردم بر وجهی بر آن اشتغال داشته باشیم که کسی بر آن اطلاع پیدا نکند؛ به خلاف اذکاری نظیر «سبحان الله» و «الحمدلله» و «الله اکبر» و امثال آنها.
ذات اقدس ربوبی در رابطه با نماز که از مصادیق بارز نجوا و مناجات است می‌فرماید:
وای بر نمازگزاران که دل از یاد خدا غافل دارند، همان‌ها که [اگر طاعتی کنند] به ریا و خودنمایی انجام دهند؛
﴿فَوَیْلٌ لِلْمُصَلِّینَ * الَّذِینَ هُمْ عَنْ صَلاَتِهِمْ سَاهُونَ * الَّذِینَ هُمْ یُرَاءُونَ﴾.
کسی که از نماز خود غافل است و برای نشان دادن به دیگران عبادت می‌کند، در مقام تلفظ، معبود و مستعان خود را حضرت حق جلّ‌جلاله می‌داند، اما سیرهٔ علمی و عملی‌اش حصر عبادت و استعانت در خدای سبحان نمی‌باشد و نیّت و رفتارش، مصدِّق گفتارش نمی‌باشد.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ