بسم الله الرحمن الرحیم
پنجمین ادب از آداب مناجات، مداومت بر آن می‌باشد.
نجوا و مناجات عملی از اعمال انسان است که اگر بر زبان باشد، عملی جوارحی و اگر در قلب باشد، عملی جوانحی می‌باشد.
اگر مناجی بخواهد از نجوای خود بهره کافی ببرد، باید مداومت بر آن داشته باشد چرا که نجوا عملی از اعمال می‌باشد و در جوامع روایی، بابی داریم تحت عنوان: «المداوَمَهُ عَلَی الْعِبادَه» ؛
و چنانچه در ورزش جسمانی، تداوم و استمرار، شرط لازم برای حصول نتیجه است، در ریاضت نفسانی نیز تا تداوم و استمرار در کار نباشد، ثمرات و آثار و نتایج آن عمل حاصل نخواهد شد.
با مداومت و ممارست بر مناجات و یاد خداست که آدمی تحول درونی پیدا می‌کند و قلبش به نور ذکر الهی روشن می‌شود.
اگر نجوا فقط بر لب بوده و دل غافل باشد به حمل اوّلی، ذکر و یاد خداست اما به حمل شایع غفلت خواهد بود.
ذکر لسانی و غفلت قلبی با یکدیگر منافاتی ندارند، آنچه با غفلت قلبی منافی می‌باشد، یاد قلبی است نه ذکر زبانی.
پس باید با مداومت بر نجوا و یاد خدا، قلب انسان به حمل شایع بشود.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ