بسم الله الرحمن الرحیم
مناجی باید با حال حضور قلب و توجه به فقر و مسکنت و دردمندی و تضرّع کامل، متوجه حضرت باری تعالی بشود و هنگامی که به بعضی از جملاتی می‌رسد که می‌بیند با حال و وضع او تناسبی ندارد، آنها را با حال شرمندگی و انکسار بخواند و از محضر ربوبی بخواهد که آنچنان مجذوبش کند که بتواند این کلمات را صادقانه بر زبان جاری نماید و حقیقتاً اهلیّت آن را پیدا نماید.
حال ما در مناجات باید اینگونه باشد که فکر کنیم این آخرین فرصت برای نجوای با حضرت دوست جلّ‌جلاله می‌باشد و معلوم نیست که پیک اجل، فرصت دیگری به ما بدهد،
پس مناجی باید با کمال جدیّت، موانع حضور قلب و پراکندگی خاطر را از سر راه بردارد و با کلید سعادت که حضور قلب است در محضر حضرت کریم جلّ‌جلاله به نجوا بپردازد.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍ وعَجِّلْ فَرَجَهُمْ