خاصیت پیاده روی اربعین …

حسین (ع) باب رحمتی است که حتی کافران نیز دوست دارند از آن باب داخل شوند.

خاصیت پیاده روی اربعین، استحکام رابطه قلبی و چندبرابر شدن محبت نسبت به سیدالشهدا(ع) است

وقتی با پای پیاده، مسیری را به سمت سیدالشهدا(ع) قدم بر می داریم و تمرکز و توجه ما به یک جهت و سمت است، محبت ما نیز بهاباعبدالله (ع) بیشتر می شود.

به عبارت بهتر اگر اهل کربلا بودیم و هر روز به زیارت می رفتیم، معلوم نبود فایده آن به اندازه وقتی باشد که انسان با پای پیاده برای زیارت حسین (ع) قدم بر می دارد؛ چرا که این پیاده طی کردن مسیر ناشی از محبت و معرفت است و چون همه مسیر، توجه و تمرکز به سمت حسین (ع) است، بیشتر می تواند محبت نسبت به ایشان را افزایش دهد.

وقتی انسان چند روز از همه آنچه که دوست دارد، دل می کند و نه برای دیدن اباعبدالله (ع) – بلکه فقط دیدن صحن و سرا و در و دیوار حرمش – همه سختی های پیاده روی را برای خود همواره می کند، طبیعتا نشان از معرفت و توجه و تمرکز بر معشوق است و همین توجه، محبت انسان را بیشتر می کند.

خاصیت حرکت برای حسین (ع) و تحمل سختی های پیاده روی را، استحکام ارتباط قلبی با حضرت دانست و افزود:

اگر کسی بگوید زائر امام حسین (ع) در اربعین که با پای پیاده و با توجه، خود را به کربلا می رساند، محبتش نسبت به سیدالشهدا(ع) چند برابر می شود، سخن گزافی نگفته است.

حال آیا تصور چنین چیزی ممکن است که امام حسین (ع) به زائرش که سختی را به جان خریده و کارهای خود را تعطیل کرده تا به زیارت او بیاید، بی اعتنایی کند؟

وقتی آن ها یک سلام و خشک و خالی که از راه دور داده شود را بی پاسخ نمی گذارند، چگونه ممکن است چند روز توجه خالصانه و تحمل سختی را نادیده بگیرند؟

لذا یک زیارت خالصانه بسیاری از مشکلات جسمی و روحی را حل می کند.

خداوند متعال اراده کرده که حسین (ع) به قدری جاذبه داشته باشد که حتی کافرانی که خدا را قبول ندارند ، به حسین (ع) علاقه مند باشند.

خداوند اراده کرده که یک باب رحمتی داشته باشد که حتی کافران هم دوست بدارند تا از این در وارد شوند و چه بسا بسیاری از این افراد که در محبت خود صادق باشند، هدایت شوند یا حتی در لحظه مرگ، حقیقت را ببینند و ایمان آورده و عاقبت به خیر شوند.

محبت بهترین وسیله ای است که می توان انسان را از مسیری به مسیر دیگر کشانید؛

خداوند این راه را به وسیله حسین (ع) باز کرده تا کسانی با محبت حسین (ع)، مسیرشان را عوض کرده و به خدا مرتبط شوند؛ کم نبوده اند کسانی که دین نداشتند،اما بواسطه حسین (ع) ایمان آوردند یا گنهکار بودند، اما از اصحاب خاص شدند.

اگر همین الآن صادقانه در دل با سیدالشهدا (ع) قرار بگذاریم که آگاهانه مرتکب کاری نشویم تا ایشان ناراحت شود، همین قول، زمینه رسیدن به مقاماتی را فراهم می کند که تصور آن هم برای ما ممکن نیست و البته این کار مؤونه زیادی هم ندارد.

آیا خیلی مشکل است که انسان کاری نکند که بهترین دوستش آزرده شود؟ برای این که این عهد و پیمان یادمان نرود، بعد از نماز، سلامی به ایشان بدهیم و عهدمان را یادآوری کنیم.

هر چند دادن سلام و ادای احترام در لفظ و ظاهر، بسیار مهم است، اما اصل، توجه قلبی است،

مهم این است که با قلب و دل به سوی امام حسین (ع) نزدیک شویم؛ توجه قلبی، همه جا و همیشه نیز میسر است؛ وقتی انسان حاضر است برای یک امر دنیوی چندین سال زحمت بکشد که مثلا خانه ای تهیه کند، آیا ارزش ندارد با یک توجه قلبی ارتباطش باسیدالشهدا(ع) را افزایش دهد؟ آن هم توجه به محبوب که خودش لذت بخش است.

علامه مصباح درجمع طلاب مدرسه علمیه رشد ( شرکت کننده در حماسه عظیم پیاده روی اربعین) مهرماه ۹۷