توقعی بودن و سقوط سالک
بسم الله الرحمن الرحیم
توقعی بودن معنویت سوز است و بنده را در وادی هلاکت قرار میدهد و هرروز که بر او میگذرد سیر نزولیاش شدیدتر میشود.
انسانهای پرتوقع ، جانشان به زنگار کدورت و کینه آلوده است و نمیتوانند انوار الهی را جذب کنند و از لذتهای معنوی بهرمند گردند.
اگر انسان پرونده پر خطای خود را در محضر ربوبی ببیند دیگر از دیگران توقعی نخواهد داشت .
انسان توقعی حتی ملاحضه پدر و مادر خود را نیز نمیکند و آنچه در او کار میکند هوای نفس است و در حقیقت دائما به عبادت بت نفس مشغول است.
بندهای که به رذیله پرتوقعی مبتلاست، از فیض بهره بردن از معاشرتهای پر سود معنوی و اخروی و مادی محروم میشود ، چرا که چون پرتوقع است، دیگران در معاشرت با او خود را محدود میکنند و سعی میکنند کمتر با او مواجهه پیدا کنند.
برای انسان پرتوقع دل صاف و پاکی باقی نمیماند.
فراغت دل، کیمیایی است در سیر معنوی که انسان پرتوقع از آن محروم است.
او به جای آنکه دائماً در فکر وفا نسبت به ساحت حضرت محبوب باشد ، به فکر جفای مخلوق است.
برای او دیگر نه حالی باقی میماند و نه حضور قلبی، چون دائماً دلش به غیر خدا مشغول است.